Na een overheerlijke kerstvakantie is mijn jaar lekker druk begonnen. Door weer en wind – of op spekgladde wegen – rijd ik 1200 km per week, ik cross het hele land door. Mijn ruitenwissers maken overuren. Mijn hoofd lijkt – als ik niet oppas – te kijken naar een tenniswedstrijd:-)
Pók. Pók. Pók.
Op weg naar nieuw avontuur, geen dag is hetzelfde.
Zo ben ik op weg naar een organisatie ergens diep in Brabant, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. De mensen lijken er – voor mij – allemaal op elkaar, diep weggedoken in hun jassen, kleurloos in hun verschijning. Maar er heerst een serene rust. Op naar een pitch om een team te begeleiden.
Ik rijd naar Tilburg waar ik op bezoek ga bij een koepelorganisatie waar we besluitvorming van de Raad van Bestuur gaan bespreken. Voordat ik het besef rijd ik op de busbaan. Geïrriteerde mensen gebaren druk naar mij. Tja, ik ben ook maar een mens:-)
Ik rijd in Waalwijk. Op een voetpad blijkt, hoe kan dat nou weer? De bewegwijzering is voor mij écht niet helder.
Ik sta te wachten in een ijskoud gebouw waar ik over 7 minuten een training ga geven, maar niemand is bereikbaar en de zaal is nog dicht. Heb ik het wel goed in mijn agenda gezet?
Ik ben op een universiteit voor een teamsessie, maar krijg mijn MacBook niet werkend. Adem in, adem uit. Uiteindelijk komt het wel goed.
Never a dull moment, het is nooit saai. En gelukkig maar!
Inmiddels heb ik afgeleerd te denken dat iets vanzelf gaat. Of loopt zoals je denkt dat het zal lopen. Het zal toch altijd anders zijn. Omdat we wel denken in functies en vaste afspraken, maar handelen naar relaties. De gunfactor maakt eigenlijk altijd het verschil.
Begrijp me niet verkeerd. Het is handig om afspraken te hebben, verantwoordelijkheden te definiëren. Structuren en afspraken geven helderheid. Maar je kunt er het verschil niet in maken. Ik ervaar regelmatig dat structuren tot in den treure worden gebruikt als schild. Bureacratie ten top, waardoor alle slagkracht en energie uit dat wat we te doen hebben wordt gehaald. Dat helpt niet. En is niet nodig. Want het gaat uiteindelijk altijd over iets anders, noem het de emotionele bankrekening. Het grootste verschil wordt gemaakt in de dynamiek tussen mensen. Dáár kunnen we elkaar vinden als we over ons eigen ongemak kunnen heenstappen.
Niets is zo interessant als de mens. Waarom doet de mens de dingen op de manier waarop hij het doet? Wat drijft hem?
Er wordt mij vaak gevraagd waarom ik mijn werk zo leuk vind. Er zijn mensen met wie ik intensief samenwerk, die oprecht niet begrijpen hoe ik het volhoud. En het klopt. In mijn werk is er altijd gedoe. Ik word immers niet gevraagd om te helpen als er niets te doen is. Het antwoord is dat ik er van geniet om beweging te creëren in situaties die complex zijn. Die in een impasse zitten. Het wordt dan juist interessant!
Adem in, adem uit. In alle rust blijven waarnemen. Doen wat nodig is. Kleine stapjes. Oefenen in geduld. Koersvast blijven. Blijven verbinden. Contact maken. Dichtbij.
Want uiteindelijk zijn we allemaal mensen. We denken in functies, maar handelen vanuit relaties. Ergens komen die twee bij elkaar.
En dát geeft mij het vertrouwen.
Bron illustratie: Human Dimensions