Werken. Ik houd ervan! Op een bepaalde manier kan ik me er compleet in verliezen. Gedreven om door te gaan, niet makkelijk uit het veld te slaan, genieten van het succes als je samen met anderen je doelen haalt. Maar soms … is het ook niet leuk. Stoom uit mijn oren!
Op de momenten dat het even stroef gaat of tegenzit is het goed om gas terug te nemen en te onderzoeken wat er aan de hand is. Want zo’n gevoel vertelt je veel. Waar komt het vandaan? Waarom voel ik me zo? Wat is er feitelijk aan de hand? Is dat een reeël gevoel? Of stel ik misschien te hoge eisen aan mezelf en anderen? Doe ik (nog wel) de juiste dingen? Wat zegt mijn gezonde verstand? En wat zegt mijn geweten?
Op zo’n moment moet ik echt even stoom afblazen. Sporten. Dansen. Schrijven. Naar buiten!
Een reflectiewandeling kan me ook enorm helpen. Liefst met iemand die heel anders kijkt en denkt. Zo wandel ik regelmatig met een dierbaar vriendinnetje dat heel rake dingen kan zeggen. Of een vraag stelt vanuit een heel ander perspectief, waardoor ik nieuwe inzichten krijg. En dan ook nog met een heel grappig accent – ze is Duitse – waardoor ik haar überhaupt grappig vind en weer goede zin krijg:-)
Zo heeft ze bijvoorbeeld ooit tegen me gezegd: ‘Zoveel kleren kopen is toch een vorm van kapitaalvernietiging? Je kunt het echt niet allemaal dragen’. Je begrijpt dat ik het over deze opmerking verder liever niet meer wil hebben, maar ze heeft me zeker tot nadenken gestemd, met effect:-)
Als we praten over werk zegt ze tegen mij ‘Bertien, volgens mij ben jij gewoon allergisch voor luiheid’. Pfff. Deze opmerking is al zo vaak door mijn hoofd gegaan! Het klopt namelijk, het is de spijker op zijn kop.
Niets doen is voor mij geen optie.
Zo vind ik het heel normaal dat je voorbereid naar een vergadering gaat; met het doel om iets te brengen en bij te dragen vanuit je eigen toegevoegde waarde. Niet alleen te halen. Zo vind ik het ook heel normaal dat je productie levert; afspraak is afspraak, want dat is toch waarvoor je wordt betaald? Ook vind ik het heel normaal dat je de moeite neemt om er iets van te maken, aardig te zijn, respect te hebben, elkaar iets te gunnen, de mooie dingen in elkaar naar boven te halen.
Maar dat is niet voor iedereen normaal. Voor heel veel mensen gelukkig wel. Maar voor sommigen helaas ook niet. Iedereen heeft immers zijn eigen definitie van wat normaal is.
Deze week heb ik veel verschillende overleggen waarin ik me oprecht verbaas. Zo erg dat ik er chagrijnig van word. En dat terwijl ik net tegen een collega heb gezegd dat ik eigenlijk nooit meer van de leg raak sinds ik met drijfveren werk (vooruit, bijna nooit!)
Mensen die in basis negatief zijn. Niet in voor onderzoeken. Of ontmoeten. Mensen die zichzelf slachtoffer voelen van de omstandigheden. Mensen die alles buiten zichzelf leggen. Politieke spelletjes vanuit verschillende belangen. Duikboten. Mensen die informatie bewust achterhouden. Of een bom leggen onder een mooi initiatief. Mensen die de voortgang frustreren. Of ja zeggen, nee doen. Mensen die keer op keer dezelfde dingen ter discussie stellen. Mensen die met een grote glimlach kwalijke uitspraken doen die een ander kan beschadigen of ondermijnen.
Ik kan daar niet aan wennen. In ieder geval niet als iemand er niet op aanspreekbaar is.
Laat ik voorop stellen dat ik geloof dat deze emoties altijd ergens vandaan komen. Ik geloof erin dat niemand ‘s ochtends opstaat om de hele dag moeilijk te doen. Het is de moeite waard om daarin altijd van het goede uit te blijven gaan. Maar op een bepaalde manier voelt het soms of ik van Mars kom. Op die momenten is het tijd om even gas terug te nemen. Om daarna weer door te gaan met nieuwe energie.
Lekker even naar buiten. Of schrijven, dat heeft me altijd al geholpen. Het maakt je hoofd leeg, structureert je gedachten én relativeert.
Het is niet altijd leuk. Zo is het leven. Vallen en weer opstaan. Maar veerkracht zal op de lange termijn overleven, altijd!
Heerlijk zeg, dat lucht op:-)