Ik heb deze week een paar dagen vrij, heerlijk, even bijkomen. Tijd voor mijn gezin, tijd voor mijn vriendinnen, tijd om dingen te doen waar ik steeds maar niet aan toe kom:-)
Op mijn laatste werkdag voor deze minivakantie gaat mijn wekker om zes uur ‘s ochtends. Het is donker buiten, de wind guur en mijn warme bedje trekt. Vooruit, nog één keer snoozen, maar dan moet ik er echt uit, anders kom ik te laat!
Om zeven uur zit ik in de auto. Heerlijke koffie. Een volle dag voor de boeg. Samen met anderen co-creëren, weer een stap verder komen, organisatieontwikkeling, mensenwerk. ONTwikkelen, groeien, dingen beter maken, daar gaat mijn energie van stromen.
De regen klettert tegen mijn ramen, een lange sliert rode lichtjes vlamt voor mijn neus op. Een lekker muziekje en Radio 1 die mij bijpraat over de laatste actualiteiten.
In de buurt van Utrecht loopt het vast. Als ik stilsta heb ik alle tijd om eens goed om mij heen te kijken.
De man naast mij lacht naar me ‘Hé, goedemorgen!’ Een ander waant zich onbespied en maakt van de gelegenheid gebruik om heerlijk ouderwets neus te peuteren. Een andere dame nuttigt haar ontbijt en inspecteert haar make-up in de achteruitkijkspiegel. Veel mensen bellen.
De files zijn net als vroeger. Hebben we dan niets geleerd?
Al bijna twee jaar zijn we hard aan het werk om ons ‘gewone’ werk in ongewone omstandigheden te doen. De periode van steeds weer aanpassen aan nieuwe omstandigheden vraagt veel van ons. En als ik om me heen kijk, zie ik dat we daar wonderwel in slagen. Met ups en downs, dat wel, maar we regelen het. En dat is knap! Ik heb daar veel respect voor.
Maar er is ook een grens aan onze veerkracht. Radio 1 rept over oplopende besmettingen. De kans dat er toch weer nieuwe maatregelen moeten worden genomen om de Zorg en elkaar te beschermen. Is daar nog draagvlak voor? Zijn we met elkaar in staat om dat opnieuw op te vangen?
Aangekomen op lokatie sta ik bij de koffieautomaat. Even een bakkie doen, heerlijk! Kletsen.
Het is zo fijn is om collega’s weer te ontmoeten. Vrolijke koppies, vermoeide koppies, stralende ogen, bezorgde blikken, mooie interacties ‘Hé, ben jij …?’ . Bij de koffieautomaat ontstaan de mooiste gesprekken. Van mens tot mens. Moeten we daar niet veel meer tijd voor nemen?
Mensen werken hard. De balans tussen ‘aan’ staan en even ‘uit’ mogen staan is dun. Het is überhaupt een uitdaging om je professionele rol goed te doen en daarnaast de rest van je leven te managen. Laat staan dat je tijd hebt voor jezelf. En dat terwijl het uiteindelijk altijd gaat om de energie, de aandacht en het vertrouwen.
Hoeveel ruimte neem jij voor jezelf? Om te herstellen? Om weer op te laden? Hoeveel tijd neem jij om te vragen, hoe gaat het eigenlijk met jou? Ik zou zeggen doen!
Zorg goed voor jezelf en voor elkaar.
Take care!