Hoe anders is deel twee van onze vakantie!
We bivakkeren een aantal weken op onze vaste plek op Ameland. Een heerlijke plek om te ontspannen en tot rust te komen. Het is een heel andere zomer dan vorig jaar. Soms is het zelfs even herfst. Op zich is dat niet zo erg, we werken een aantal dagen per week, dus kruipen gewoon achter ons bureau als het regent:-)
De sfeer van de Wadden is heerlijk! De prachtige luchten, de wolken die iedere keer anders zijn, de wind in je haar, gedachten die komen en gaan, mijmeren, dromen, reflecteren en nieuwe plannen maken. De Wadden nodigen je uit om na te denken.
We wandelen veel. Met of zonder regenjas. Al wandelend op het strand sta ik om de zoveel tijd even stil om aantekeningen te maken in mijn telefoon. Je zou het onrustig kunnen noemen, maar voor mij is het een hele plezierige manier om mooie ingevingen vast te houden en op het goede moment weer op te pakken. Mijn gezin weet dat inmiddels en denkt ‘laat haar maar even, het hoort er gewoon bij’. En ze weten dat ik mijn gedachten daarna ook weer kan loslaten.
Soms zijn we stil. Soms praten we. Ik leg mijn hus met regelmaat gedachtenkronkels voor. Hoe zie jij dat? Wil je ‘s met me meedenken? Hoe zou jij dat aanpakken? Heerlijk eigenlijk dat hij zo anders is, denkt en doet. Hij zegt dingen als ‘Misschien moet je er eens op een andere manier naar kijken’. Of ‘Nou, dat is toch prima dan?’ ‘Misschien moet je het niet zo moeilijk maken’. ‘Jij komt daar echt wel uit, ik ken je toch?’ Briljant:-)
De gedachten die me het meest puzzelen hebben eigenlijk altijd te maken hebben met gedrag in organisaties. Met dezelfde basisvraag: hoe doorbreek je bestaande gedragspatronen? Zo ontzettend interessant, het is niet voor niets mijn vak. Maar in de systeemkant is het soms ook zo complex.
Op individueel niveau heb je direct contact en daarmee directe invloed. In teams speelt een veelheid aan factoren mee, maar kun je middels gerichte interventies heel veel bereiken en prachtige vooruitgang boeken. Als het erom gaat een hele organisatie als systeem in beweging te brengen vraagt dat veel geduld, doorzettingsvermogen, volharding en positieve energie.
Corona maakt dat we nog steeds niet vrij zijn om elkaar persoonlijk makkelijk op te zoeken. Zo langzamerhand word ik daar tureluurs van. Als ik al die hoofdjes op mijn scherm zie en denk ‘wat gaat er in je om?’ is dat in een grote groep echt niet een vraag die je makkelijk persoonlijk stelt. Dus een belletje na afloop, maar hoeveel fijner en makkelijker zou het zijn om even een bakkie te doen!
In mijn denken wil ik altijd graag geïnspireerd en gevoed worden. Zo lees ik over het begrip terminale serieusheid van de Vrije Denkers. Prachtige term en zo waar! Lees ik over vergadertechnieken en werkvormen die helpen om niet steeds weg te drijven bij de kern. Ben ik weer zo blij als ik Theory-U lees van Otto Scharmer. Tijdens een Transitie-Update Sessie hoor ik een collega een inspirerend verhaal vertellen over het belang van zichtbaarheid. En hoe belangrijk het is om in deze tijd andere manieren te verzinnen om zichtbaar te zijn, te blijven, de ander te vinden, lekker te kunnen samenwerken.
Al lezende zijn de oplossingen er nog niet, maar is de denkrichting mooi en ligt er een rijke voedingsbodem om mee op pad te gaan.
Samen met één van mijn allerliefste vriendinnetjes fiets ik over het eiland. Zij maakt zulke mooie foto’s dat ik haar heb gevraagd of ze er één heeft van de vuurtoren. Want die wil ik graag gebruiken. Zij zegt ‘ja, moet je doen, want de vuurtoren staat voor zichtbaarheid’. En ik denk aan mijn collega gisteren:-) Goed idee!
De vuurtoren staat voor zichtbaarheid, maar is ook een baken, voorzien in informatie en referentiepunten zodat je koers kunt houden. En heb je je doel in zicht, ook al is het pikkedonker en weet je niet exact welke route je gaat nemen.
Zullen we het eens anders doen? Ja graag! Alleen de vraag stellen helpt al. Als de vuurtoren ons blijft voorzien in informatie en referentiepunten of we op de juiste koers zitten kunnen we gewoon gaan varen!