Ik sta met mijn auto te wachten voor de wasstraat. Een hele bijzondere wasstraat die zowel het exterieur als het interieur van je auto totaal reinigt. Het kost wat, maar dan heb je ook wat:-)
Het is druk. Bizar druk. Ik denk omdat het één van de leukste uitjes is die in deze periode gewoon kunnen en mogen. Zo leuk dat je zelfs je kids meeneemt. Er zijn veel ouders met kids, blije koppies, stuiterend op de voorstoel. En ouders … op hun telefoon.
Het is druk, zo druk dat je echt even geduld moet hebben. Om de drukte in goede banen te leiden moeten we ritsen van twee rijen naar één rij. De rits-oefening blijkt exemplarisch voor onze mentale staat van zijn. En zo is mijn werk ineens heel dichtbij. Ik zie veel geschuifel, kansberekening, mensen die doen alsof ze elkaar niet zien. Ik zie een Testosteron poging om een ritser er toch níet tussen te laten, terwijl dat wel zou moeten – hé hallo, je kunt dan wel 5 kostbare minuten winnen -. Ik zie mensen die zich daar rot aan ergeren. Die boos worden. Die hun beklag doen bij het personeel. Ik zie mensen die erin berusten. Laat maar! En ik zie mensen die erom moeten lachen.
Ik heb mijn dochters niet bij me, dus ook ik pak mijn telefoon. Zonnetje op mijn gezicht, muziekje op, mij maken ze niet gek:-)
Handig hoor, zo’n thuiskantoor bij de hand….!
Goed nieuws! Eén van mijn opdrachtgevers stelt voor om de eerstvolgende sessie met het directieteam weer fysiek te doen. We zijn met een klein clubje, er is een grote ruimte gereserveerd. Op lokatie werken, dat is dus echt al 5 maanden geleden – op enkele coach-wandelsessies na – ik heb heel erg veel zin om weer op pad te gaan.
Goed nieuws! Ik mag pitchen voor een superleuke interimopdracht. Over een paar dagen al, via Teams. Super!
Nog meer goed nieuws! Er komen (wat) versoepelingen aan. We snakken er naar. Het duurt al zo lang. Zou het nu dan toch écht gaan gebeuren?
Oehhh.. het beste nieuws! Onze dochter heeft een VET hoog cijfer – een 8,6 – voor haar tentamen Micro Economics dat echt VET moeilijk was. Oprecht!
Ik kijk naar de lange rij auto’s voor mij. Ik ben nog niet erg veel opgeschoten. Ik kijk naar de chagrijnige gezichten om mij heen. En ik begrijp het. Ik ben er zelf soms ook helemaal klaar mee. Maar ons oude leven oppakken, het lijkt soms zo ver weg en kan ik dat nog wel? Een sessie leiden met Corona coupe en dito woeste wenkbrauwen, hoe zal dat zijn? Staan er überhaupt nog files? Wereldvreemde gedachten…
Ik kijk nog eens goed om mij heen, een nukkige man, ik lach vriendelijk naar hem. En zowaar, ik krijg een lach terug. En nog één…
Goed nieuws jongens! Het wordt voorjaar! Na prachtig winterse dagen ruik je en voel je het voorjaar in de lucht. De vogeltjes kwetteren er lustig op los. De natuur ontwaakt. Onze wereld wordt weer groter. Geen maar, alleen maar dankbaar.
Het leven is best oké. En het wordt alleen maar beter de komende tijd.
Take care!