Het knalt er gewoon uit ‘Morgen is vandaag begonnen’! Ik hoor het mezelf zeggen en moet erom lachen. Het fanatisme! Maar ik bedenk me direct dat het een heel treffende manier is om kernachtig weer te geven wat ik écht bedoel.
Ik ben bezig om een Organisatie-Ontwikkelplan te schrijven. Een hele mooie opdracht, waarin ik ontzettend veel van mezelf kwijt kan. Zo blij dat ik in mijn studententijd besloot er bedrijfskunde bij te gaan doen; het maakt me van zoveel meer markten thuis:-)
Organisatieontwikkeling is complex. En voor heel veel mensen ver weg. Wat doe je eigenlijk precies? Waar ligt de grens van je opdracht? En hoe zorg je dat het concreet wordt?
In deze opdracht werk ik vanuit het fasenmodel van Kotter (1995) en Ten Have (2013). Kotter helpt me om het veranderkundige proces goed in te richten. Ten Have daagt me uit om een veranderstrategie goed af te stemmen op de doelen en het effect en niets te vergeten. Want organisatieontwikkeling ís nu eenmaal lastig te ‘pakken’.
Hoewel veel generiek is, is er binnen iedere organisatie iets anders nodig. In dit plan gaat het om dingen samen brengen; de som van de delen van de organisatie sterker maken. Om achterstallig onderhoud. Om ander leiderschap. Om prioriteren en keuzes maken. Om capaciteiten goed inzetten. Om verbinden én cultuur verandering.
Veranderkrachten versterken elkaar, op de harde en zachte kant, zowel positief als negatief, dus is het steeds een uitdaging om ze in samenspel te beschouwen.
Morgen is vandaag begonnen. Stoppen met praten, gewoon gaan doen. Natuurlijk wel blijven nadenken! Het is makkelijker gezegd dan gedaan.
In een organisatie waarin weinig veiligheid ervaren wordt, is het niet zo makkelijk om een sfeer te creëren waarin mensen op pad durven gaan. Gebrek aan vertrouwen, weerstand, pijn uit het verleden, het mag er allemaal zijn. En verdient aandacht. Ik begrijp het zo goed en zou het willen verzachten. Om de weg vrij te maken om kleine stapjes te gaan zetten.
Morgen is vandaag begonnen! Dat vraagt om een helder perspectief. Waardoor er richting ontstaat. Dat betekent ook dat dingen niet meer passen. Heilige huisjes! Sommige collega’s zijn heel enthousiast met eigen waarheden aan de slag gegaan in een tijd waarin je – heel begrijpelijk – moest roeien met de riemen die je hebt. Maar … het werkt niet synergetisch op de hogere doelen.
In de vele overleggen met collega’s toets ik mijn overwegingen en gedachten voortdurend. Het is immers niet mijn Organisatie-Ontwikkelingsplan, maar een plan van en voor alle collega’s, dat ertoe moet leiden dat de productiviteit, het vertrouwen, en vooral ook de lol en het werkplezier gaan terugbrengen.
Wat gaat goed? Wat niet? Waar heb je last van? Wat heb je nodig? Wat zou je willen? Denk dat mensen wel eens gek worden van mijn vragen:-)
Een belangrijk ijkpunt is voor mij een tweedaagse in Zeeland met ons Directieteam. Een belangrijk moment om de eerste gedachten en contouren van het plan te kunnen voorleggen en toetsen. Maar ook te werken aan leiderschap.
Ik was vergeten hoe mooi Zeeland is! Prachtige uitgestrekte stranden, de Deltawerken, de zee, de Schorre, lieflijke dorpjes, blije mensen. Een goede plek om te investeren in elkaar.
Het blijken geweldige dagen! Zoveel ambitie. Zoveel energie. Zoveel te doen. En vooral zoveel moois te ontdekken als mens tot mens.
Het zijn dagen die het vertrouwen doen groeien. Als we met onze laarzen aan in zee bij de Neeltje Jans heerlijke gerechten staan te koken van zelfgeplukte zeewieren, met een perfecte ondergaande zon, zeehonden op de achtergrond, ben ik oprecht gelukkig.
Morgen is vandaag begonnen! Iedere dag, sterker nog ieder moment, is een moment om iets anders te gaan doen. Een andere vraag te stellen. Op een andere manier te reageren. Want verandering zit in kleine stapjes. Kleine stapjes in de goede richting.
En dan is organisatieontwikkeling ineens heel dichtbij. Mooi om te ervaren!