Afgelopen zaterdag was ik met een grote groep vrouwen op pad, een surpriseparty voor een dierbaar vriendinnetje dat binnenkort 50 wordt. Een aantal van deze vrouwen ken ik (heel) goed, een aantal een beetje, een aantal ook helemaal niet. Hoe mooi is het om te zien hoe de sfeer en de gesprekken zich op zo’n dag ontwikkelen… Als we ‘het feestvarkentje’ thuis verrassen om 9:15 s’ochtends – wat een tijd!- vult haar keuken zich met gelach, warmte en heel veel gekakel. Haar man en zonen zijn druk in de weer om ons te voorzien van koffie en thee. Hoe lief en hoe heerlijk is het dat er voor ons wordt gezorgd:-) In de auto onderweg naar de plek van bestemming houdt het gekakel niet op. Ik voel me alsof ik op schoolreisje ga, giebelig, blij, we hebben veel lol. Het wordt mijn eerste keer in het MuZIEum, en ook de eerste keer dat ik naar een Escape Room ga. Beide activiteiten vragen wat mij betreft lef en moed: ik heb een hekel aan het donker, ben lichtelijk claustrofobisch, heb hoogtevrees en houd ervan de regie te behouden. Als we eenmaal in het pikkedonker lopen, géén grijs, alles is zwart, moeten we vertrouwen op de blindenstok en elkaar. Ik ga als vanzelf als een oud gebocheld vrouwtje lopen, heel voorzichtig schuifelend, – stel je toch voor dat ik mijn hoofd stoot -, we pakken elkaar veel vast (‘wie is dit, oh, dat ben jij’) en laten ons verder leiden door de rustige stem van gids Bart. In de escaperoom komt het op heel andere zaken aan: goed nadenken, taken verdelen, samenwerken – het lijkt wel werk – en willen winnen. We zijn verdeeld in twee teams, beide teams halen opgelucht adem als het ons geen van beiden lukt om het mysterie binnen een uur op te lossen, gezonde competitie, we wilden immers winnen! Tijdens de borrel mooie gesprekken, over werk, relaties, kinderen, macrobiotisch eten – of de aversie daartegen… – vakanties… enzovoorts. Eenmaal thuis sms ik nog even met een ander vriendinnetje. Zij zag er zo waanzinnig mooi uit, krachtig, goed in haar vel, leuk om haar dat te vertellen. Zij reageert verrast en zegt ‘vind het zo fijn dat je zo open bent en gedachten deelt die anderen liever voor zich houden. Mooie eigenschap om je kwetsbaar op te durven stellen vind ik’. En even later voegt ze eraan toe ‘ik ben aanhanger van de theorie van Claudia de Breij: ik houd complimentjes niet langer voor me’. Het zet me aan het denken. Ja, het is leuk om elkaar complimenten te geven, het wordt mijn goede voornemen voor 2017. Dank lieve dames voor de bijzondere dag. Ik wens iedereen hele fijne feestdagen toe en een TOP 2017!
