We leven in een tijd waarin alles maakbaar lijkt. We creëren ons eigen succesverhaal op Facebook: Ken & Barbie in plastic fantastic land. Mooie berichten om te laten zien dat het goed met ons gaat. Als we er niet in slagen om gelukkig te zijn, voelt dat als een mislukking. We gaan naar een coach of psycholoog, maar praten daar vooral niet over. We duiken liever diep weg onder de dekens dan dat we durven delen wat ons niet lukt, waar we zorgen over hebben, waar we tekort schieten of hebben gefaald. Veel van wat ons mens maakt verdwijnt daarmee naar de stilte. Hoe zou de wereld eruit zien als we onze kwetsbaarheid en het menselijke meer zouden durven laten zien?
Mensen herkennen elkaar in hun imperfectie. Vorige week volgde ik een Masterclass Storytelling bij Make Marketing Magic. Het bevlogen pleidooi van Barbara Vos en Djoea van Zanten om het echte verhaal juist wel te vertellen, authentiek, kwetsbaar, sprak me heel erg aan. Echt zijn is iets dat je altijd voelt in menselijk contact. De gelaagdheid ook. Is er sprake van oppervlakkig contact, zeg maar praten met een Tefal-laag, of is er verbinding op een dieper niveau, vanuit wederzijdse oprechte interesse?
Wat mij betreft zijn de gesprekken over de dingen die niet lukken juist de mooiste gesprekken. Imperfectie heeft iets charmants en toegankelijks, waar perfectie iets koels en onbereikbaars heeft. Kwetsbaarheid en sterk zijn gaan heel goed samen. En zachtheid tonen ook. “Owning our story can be hard but not nearly as difficult as spending our lives running from it. Embracing our vulnerabilities is risky but not nearly as dangerous as giving up on love, belonging and joy – the experiences that make us the most vulnerable. Only when we are brave enough to explore the darkness will we discover te infinite power of our light. Bye bye perfect. Hello courage..’ (Brene Brown, Hoogleraar Universiteit Houston).
Ik zeg ode aan de imperfectie, zodat we ons in elkaar herkennen, empathie en betrokkenheid voelen. Elkaar zien zonder oordeel.