Radio 1 is weer mijn grote vriend nu ik (weer) veel in de auto zit. Het is niet persé sexy om naar Radio 1 te luisteren, maar ik merk dat het me enorm helpt om goed op de hoogte te blijven van alle ontwikkelingen in de wereld als je druk bent.
De maanden mei en juni zijn geweldige maanden waar ik intens van geniet. De zon, blije mensen, buiten zijn, heerlijk! Maar het zijn ook drukke maanden. In mijn werk speelt er veel. Hoofdbrekers. Complexe organisatievraagstukken. Organisaties die weer in beweging moeten komen. Conflicten tussen mensen die hardnekkig blijven bestaan. Wat is de eerste stap? Welke aanpak gaat werken?
In al mijn opdrachten zit de sleutel in mensen. Mensen die hun talent en potentieel willen inzetten. Mensen die hun energie willen laten stromen. Mensen die gepassioneerd zijn in werk. Maar ook mensen die teleurgesteld of beschadigd zijn geraakt. Mensen die het geloof in hun organisatie zijn verloren. Mensen die ‘uit’ staan. Mensen die gekke dingen doen. Mensen die het perspectief van de ander niet meer zien. Mensen die vergeten om de kracht van het constructieve conflict te omarmen.
En zo houd je elkaar in de tang.
Radio 1 gaat verder. Astrid Kersenboom voelt een voorzitter van een belangenvereniging aan de tand. Deze man zegt steeds hetzelfde, hoe zeer zij ook probeert en doorvraagt – ik hoop toch dat mijn omgeving me zal spiegelen als ik steeds in cirkelredeneringen blijf praten! – Haar volgende gesprekspartner is een voor mij heel inspirerend mens – wat jammer dat ik je naam niet weet, ik heb met zoveel plezier naar je geluisterd! -. Je doet onderzoek naar de invloed van (social) media en zegt ‘Maak belangrijke dingen spannend en spannende dingen minder belangrijk’.
Dat ene zinnetje blijft hangen. Het is alsof dat zinnetje precies aangeeft wat mij te doen staat.
Ik ben onderweg naar Mascha. We gaan samen op pad voor de Kwaliteitsvisitatie van het LECK. Ik werkte voor het eerst in 2017 voor Mascha; een super inspirerende bevlogen medisch directeur, zo goed in haar vak. Een jaar geleden stond de tijd ineens stil; ze bleek een hersentumor te hebben, met een lange revalidatie tot gevolg en de vraag hoe het verder zal gaan. We praten over wat echt belangrijk is. Verbonden. Dichtbij. Zo fijn om samen met haar op pad te zijn!
Na afloop eten we samen een broodje. Op dat moment belt mijn dochter; dat doet ze niet vaak als ik aan het werk ben. Ik voel direct dat het foute boel is. En dat is het ook. Intens verdrietig nieuws. Het vriendje van één van haar jaarclubgenootjes heeft zelfmoord gepleegd. Kippenvel. De tijd staat stil ❤️
Het voelt bijna oneigenlijk om erover te schrijven, maar het doet zo veel met me. De combinatie van gebeurtenissen op deze dag. De kwetsbaarheid, het verdriet, we zijn zo druk, razen maar door. De behoefte om te doen wat echt belangrijk en goed is.
Dat ene zinnetje blijft terugkomen. Op een gekke manier helpt het me om weer even te resetten.
En dát wil ik ook weer meenemen naar mijn werk. Doen wat echt belangrijk is. Dát belangrijk maken. Waarom doen we wat we doen? Waarvan gaat ons hart sneller kloppen?Niet verzanden in gedoe. Controleren. Micromanagement. Bureaucratie. Mijn en dijn. Zoveel moeten. Vertrouwen, aandacht en ruimte zijn zoveel fijnere ingrediënten.
Mascha drukt me een complimentenkaartje in mijn hand waarop staat ‘Jouw hart klopt aan alle kanten’. Ik krijg het er warm van. Zo lief. En ja, ik wil het met hart en ziel inzetten.
Doe wat echt belangrijk is. Geen tijd te verspillen!