Ik (her)ken het van andere opdrachten, de fase waarin het ook even taai kan zijn. Het hoort erbij. Wittebroodsweken achter de rug. Een warme landing. Mooie ontmoetingen. Fijne, betrokken collega’s. Passie, maar ook pijn. Zoveel gelezen. Zoveel gezien. Zoveel gehoord. Zoveel te doen…..
En dat … is nog niet zo eenvoudig. Het heeft natuurlijk alles te maken met de complexiteit van de opdrachten. Als het op rolletjes zou lopen is er immers geen interim inzet nodig:-)
Deze maand komt alles samen. Analyses, onderzoeken, benchmarks, briljante breinen, slimme ideeën. Én de weerbarstige werkelijkheid. Een wereld waarin mensen teleurgesteld zijn geraakt en moedeloos zijn geworden. ‘Waarom zou het NU wel lukken? En ‘waarom zou het JOU wel lukken?’ Ik begrijp de vraag heel goed.
Wat kan in welk tempo? Alles moet en alles lijkt belangrijk. Het implementatietempo wordt echter bepaald door de veranderkracht van de organisatie, een combinatie van een krachtige verandervisie én beschikbare verandercapaciteit. De brug slaan tussen plan en uitvoering lukt alleen maar als je de combinatie van factoren in ogenschouw neemt en succesvol kunt beïnvloeden en verbinden.
In mijn vak heb ik ervaren dat het handig is dat ik nooit opgeef. Dat ik bereid ben er tomeloos veel energie in te steken. Inmiddels voldoende kennis, expertise en ervaringen opgebouwd; de basis voelt stevig. De hoop dat ik als mens verschil kan maken vanuit positiviteit, humor en verbinding – een heel mooi compliment dat ik nooit zal vergeten -. En het vermogen te relativeren.
Maar in de volle omvang van dat taaie gevoel komt ook de twijfel. Je eigen kracht, kwaliteiten en talenten kennen ook een schaduwzijde. Wat gebeurt er onder druk? Hoe zit het met je incasseringsvermogen? Je veerkracht? En … je doet het nooit alleen – gelukkig maar! -, bent afhankelijk van anderen en de context waarin je functioneert.
Als de informatie die je tot je beschikking hebt niet klopt, kun je je werk niet goed doen. Als een ogenschijnlijk simpele vraag niet kan worden beantwoord, omdat we het niet weten, kom je niet vooruit. Als mensen ‘ja’ zeggen en ‘nee’ doen, kun je er niet op vertrouwen. Als leveren plaatsmaakt voor meehobbelen, blijft alle talent en potentieel onbenut. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Ik begrijp deze frustraties volkomen.
Ik moet nog vaak denken aan mijn coach Elly die de effectiviteit van gedrag en complexe situaties zo mooi kon afpellen. Zoals teams moeten ‘stormen’ om een goed functionerend team te worden, gaan organisaties in verandering (eerst) door een crisis om weer effectief te worden. Zo is dat in jezelf natuurlijk net zo. De kracht van het constructieve conflict en het vermogen om te vallen en weer op te staan.
In de volle omvang van het taaie gevoel, een gevoel dat we ongetwijfeld allemaal herkennen, heb je gelukkig jezelf altijd bij je. Daar waar twijfel en onzekerheid op-poppen, heb je altijd je eigen basis bij de hand van waaruit je afwegingen kunt maken. Wat wil ik? Wat neem ik mee? Wat werkt? Wat niet? Het hoort erbij.
De kleine succesjes zijn de eerste stappen in de goede richting. Kleine stappen die helpen een leidende coalitie te vormen, om een beweging in gang te zetten. Collega’s die zeggen ‘hé, we doen het samen, laten we elkaar vooral helpen’. Een mooi, open en eerlijk gesprek. Ruimte om te mogen spiegelen. Feedback waar iets mee gedaan wordt. Een gave ontwerpsessie. Een inspirerende presentatie. Een luisterend oor. Een heerlijke reep chocola op mijn bureau. Een dikke hug. Een lief telefoontje. Een fantastisch feest dat we voor het eerst in drie jaar weten te organiseren. Samen sjouwen, bier tappen, hard werken. Blije koppies. Positieve energie. Het komt precies op het goede moment.
Dát zijn de momenten waardoor de energie weer gaat stromen. Broederschap. Vallen en weer opstaan. Adem in, adem uit. Tijd om alle observaties en verwondering om te gaan zetten in een mooi organisatieontwikkelingsplan #DOEN.