Langzamerhand wordt onze wereld weer een beetje groter. En zo kan ik weer af en toe achter mijn scherm vandaan kruipen, in mijn auto stappen en fysiek afspreken met mensen als het echt nodig of beter is.
En zo kom ik deze maand in Den Haag, Rotterdam, Krimpen, Delft en Nijmegen. Op een bepaalde manier voelt het onwennig, disruptief, hybride, maar tegelijkertijd ook heel fijn en vertrouwd.
Ik ben zoals zovelen positief verrast over wat er allemaal wél kan van achter een scherm. Dat heb ik afgelopen jaar wel geleerd. Maar als ik dan weer op lokatie ben, een groep mag leiden of iemand persoonlijk spreek, voel ik de energie stromen en voel ik hoeveel makkelijker dat gaat. En ook hoe zeer ik dat heb gemist.
Er zijn veel mooie gesprekken. Dichtbij. Persoonlijk. Intensieve gesprekken. Maar ook hard werken om elkaar te vinden. Moeilijke gesprekken. Vervelende boodschappen die niet welkom zijn. Echter nooit aanvallend. Ook nooit ongemakkelijk. Omdat er oprechte interesse is en alles er mag zijn.
En zo rol ik van het één in het ander. Kom ik in verschillende organisaties met ieder hun eigen verhaal. Van strenge veiligheidsmaatregelen, identificatie, check dubbel check, tussen sectiekamers praten over groepsdynamica, naar een groot ziekenhuis waar het erg druk is, mensen rennen over de gang, er wordt gehuild, naar een inspirerende brainstormlokatie om slimme plannen uit denken, waar tijdens de lunch heerlijke biologische Thaise soep wordt geserveerd.
Wat ik doe is overal hetzelfde. Ik neem mezelf mee met mijn kennis, expertise en ervaringen, probeer te doorgronden wat er is om te kijken hoe een volgende stap kan worden gezet. In organisatie-ontwikkeling, teamontwikkeling of voor iemand persoonlijk.
En toch is iedere dag anders. Een greep uit wat er zoal tegen me wordt gezegd. ‘Ik begrijp eigenlijk niet waarom ik een afspraak met je heb, Bertien Molenaar in mijn agenda, wat kom je hier eigenlijk doen?’ ‘Ik zeg je maar meteen dat ik helemaal geen zin heb in dit gesprek’. ‘Jij zegt dit nu wel, maar waar haal je dat eigenlijk vandaan?’ ‘Hé, zo heb ik er nog nooit naar gekeken’. ‘Ik ben nu al zo blij dat jij er bent, je legt de vinger precies op de zere plek’ ‘Ik moest er even over nadenken of je wel zo dichtbij mocht komen, maar het voelt veilig en in goede handen’. ‘Pffff, wat stel je moeilijke vragen, ben je psycholoog of zo?’ ‘Je zegt rake dingen en hebt ook gelijk, maar ik moet er echt even over nadenken, het zal me vast helpen om kritisch te kijken naar mezelf’. ‘Je hebt heel veel expertise, maar pas op dat je niet gaat doceren (Dat klopt, doseren is beter). ’Wat ik heel fijn vind aan jou is dat je de dingen gewoon durft te zeggen’ ‘Het wordt wel heel rustig nu, je begrijpt toch wel dat je ook iets moet doen?’ ‘Ik heb je nog niet kunnen betrappen op iets dat niet waar is, dus je zult er wel voor geleerd hebben’. En zo nog veel meer:-)
Prachtig eigenlijk! Ik geniet echt van dit soort gesprekken.
Het mooiste compliment komt van iemand die tegen haar eigen grenzen aanloopt. Hoge werkdruk, gedoe in het team, vervelende leidinggevende. Er is een andere consultant geweest die een half jaar begeleiding heeft gegeven. ‘Ik had het idee dat hij gewoon uit een boekje zat te lezen, zijn eigen verhaal vertelde, heel anders dan jij. Ik heb het idee dat jij écht luistert naar mij en snapt wat ik bedoel. Je bent een fijn mens om mee te praten’.
En dan … word ik zo blij! Dankbaar voor het gestelde vertrouwen. Zuinig op zijn! Met een dikke glimlach op mijn gezicht rijd ik weer naar huis.
Het leven is mooi!