Ik ben dol op taal. Kernachtige zinnen die precies het goede zeggen. Mooie woorden. Quotes of kleine zinnetjes die zo krachtig zijn dat ze alles vertellen. Sinterklaasgedichten die hilarisch zijn en veel lol geven. Schrijven om taal te geven aan je gedachten. Lezen om via taal te leren begrijpen. Vertellen om te delen. Luisteren om te verbinden. Wat zeg je nou eigenlijk precies?
Misschien valt jou ook op hoe regelmatig het gebeurt dat iemand zegt ‘ooit zei iemand tegen mij .. en dat ben ik nooit meer vergeten!’ Soms is het een baas. Een groot filosoof of inspirator. Ouders die hun levenswijsheden hebben meegegeven. Collega’s van vroeger of van nu. Of Pippi Langkous.
Ik geloof dat er altijd een zekere mate van bewondering of geïntrigeerd zijn aan vooraf gaat voordat zo’n zinnetje je inspireert of raakt. Maar dat weet ik niet zeker?
Wat ik wel weet is dat zo’n zinnetje kan gaan resoneren in je hoofd, soms een leven lang met je meegaat. En zo worden grote beslissingen door zo’n enkel zinnetje soms gewoon genomen.
Taal is één van de belangrijkste informatiedragers waarlangs we het goede gevoel kunnen geven of voelen. Kunnen maken of breken.
‘Je woorden hebben me goed gedaan’. ‘Je hebt me pijn gedaan met wat je hebt gezegd’. ‘Groots en meeslepend, mijn rug op!’
Taal maakt heel veel verschil. Juist in transformaties. Nieuw gedrag komt alleen als heel concreet is wat er in de nieuwe situatie van je wordt verwacht.
En dat … is best een uitdaging. Het grootste probleem met taal is dat we denken dat we duidelijk zijn en worden begrepen, maar toch volledig langs elkaar heen zitten te praten. En wolligheid helpt daarin niet.
Zo’n brij van woorden.
Even checken waarnaar ik zit te luisteren
Wat bedoel je nou eigenlijk?
Verstaan we er wel hetzelfde onder?
Jouw abstracte taal maakt het veel te complex
Oh, bedoel je dat zo!
Zij is verliefd op haar eigen zinnen
We hebben eigenlijk alles al gezegd, maar ik wil toch nog even het woord nemen om precies hetzelfde te zeggen, op een iets andere manier, zodat ik toch nog het laatste woord heb…
Pfff, volg jij het nog?
Neem de voorkeur voor Engelse woorden. ‘Better safe than sorry’ zegt mijn dochter als we in quarantaine zijn en één van de gezinsleden toch te dichtbij komt. Ik heb het gevoel dat de Engelse taal veel meer mogelijkheden biedt om ons spot on uit te drukken. ‘Dive into the deep’ zegt een fijne collega als ze net met een nieuwe interimopdracht is gestart. Als je maar niet denkt dat het je een hipper imago oplevert:-) Want de allergie voor het gebruik van Engelse woorden is er ook (‘we zijn toch Nederlanders, doe maar normaal, hoor!’). Alignen. Engagement. Empowerment.
Het gevoel in een brij van woorden te verzanden die ‘lekker bekken’, maar zo vaag zijn dat ze hun uitwerking missen.
Mogen we misschien weer gewoon aan het werk?
Mocht de gedachte in je opkomen; ik heb absoluut niet de ambitie om een lesje te geven in hoe het wel kan of moet, daar is het veel te ingewikkeld voor. En heb ik nog veel dingen te leren.
Want in al mijn dappere pogingen om vooral heel duidelijk en concreet te zijn, hoor ik mezelf regelmatig dingen zeggen die dat juist niet zijn.
Als ik mezelf deze week terug hoor tijdens een medewerkersbijeenkomst via Zoom, vind ik mijn taal toch behoorlijk confronterend. En, geen grapje, het onderwerp waar ik over spreek is ‘Maak de verandering concreet in gedrag’.
Er is dus nog wel wat te winnen:-) Een mooie ambitie voor de komende tijd!