Ik ben verdrietig. Er zijn vele optimistische, blije, mooie momenten deze maand, maar ik heb een verdrietig en bezorgd hart.
In de naaste omgeving van onze meisjes overlijden vlak na elkaar drie mensen; drie zelfdodingen. Twee geliefde papa’s. Hun kinderen dol op hen. Sterk, een baken, een voorbeeld. En dan, uit het niets, volgt één van hun beste vrienden. Hij was pas 21.
Bám!
Het nieuws komt binnen als een bom. Ik kan niet goed beschrijven wat ik zie en voel bij het enorme verdriet van onze dochters en hun lieve vrienden. Het is iets dierlijks dat heel veel pijn doet. Ik voel het in iedere vezel van mijn lijf.
Onze dochters studeren in Utrecht, maar zijn nu veel thuis. Ze omringen zich met hun vrienden. Vele fietsen voor de deur. Soms zijn we met veel, soms met weinig. Alle bedjes worden volop beslapen, er worden creatieve maaltijden gekookt. Ze vinden troost bij elkaar, zo mooi om te zien.
We huilen, lachen, dansen, praten. Soms zeggen we niks. Maar er is één centrale vraag die steeds terugkomt: hoe weet je wat iemand echt voelt?
Hun vriend was geliefd; hij was grappig, sociaal, werkte hard, hij was een mensenmens met vele, vele vrienden. Wat is er in godsnaam gebeurd?
Ze twijfelen aan hun beoordelingsvermogen. Heb jij iets gemerkt? Hebben we iets gemist? Hadden we iets kunnen zien? Hadden we iets kunnen doen? Maar nee, het is niet te begrijpen.
Ze voelen zich machteloos, ze zoeken de weg, twijfelen aan hun draagkracht. Hoe moeten we dit doen? Maar nee, het is niet te dragen.
Het maakt mij intens verdrietig hen zo te zien. De worsteling van hun vriend. Te weten dat er geen ruimte was om dat wat dwars zat te delen. Eenzaam zijn in je lijden. Geen uitweg meer zien. Dat het fijner voelt om te ontsnappen, er niet meer te zijn. Vragen die worden gesteld, blijven onbeantwoord. We zullen nooit echt weten hoe het zit.
Wat zo mooi en bijzonder is, is dat er in de meest donkere momenten ook weer nieuwe dingen ontstaan.
Ik heb een gesprek met een collega uit het NFMD-netwerk. Over een heel ander onderwerp, maar ik vertel over de heftige week. Hij valt stil. Het onderwerp raakt hem. Want hij bouwt samen met huisartsen en psychologen aan een platform om studenten in Utrecht – met name jongens – in hun mentale gezondheid en welzijn te ondersteunen.
Wat bijzonder is dat toch. Dit gesprek juist op dit moment.
Ik heb jaren voor de Algemene Jeugdartsen Nederland (AJN) gewerkt. Zij doen fantastisch werk voor onze jongeren. Op LinkedIn zie ik het thema van de jaarlijkse AJN-dag voorbij komen: ‘Druk!’. Inspirerende sprekers vertellen vanuit verschillende perspectieven hoe om te gaan met stress. Want de druk die wordt ervaren is hoog!
Een week later eet ik een hapje met Sietske en Fréderike. We hebben het plan opgevat om onze expertise en netwerken te combineren om iets te doen met ‘zelfkracht’ – zoals Sietske het zo mooi noemt – voor jonge professionals. We brainstormen over de mogelijkheden. De afspraak stond al maanden.
Ik ontvang de uitnodiging voor de NFMD-bijeenkomst op 7 december. Daar spreekt Philip La Rose. Op papier had hij als millenial zijn leven goed voor elkaar: universitair opgeleid, een rijk sociaal leven, wonend in het bruisende Amsterdam en trainee bij verschillende internationale corporates. Een succesformule? Niet helemaal. Want toch knaagde er iets. Wat op papier een 9 leek, voelde van binnen als een 5. En niemand zag dat, alleen was dat gevoel er wel. Nu, zo’n 10 jaar later, leeft hij een betekenisvol leven vanuit visie en authenticiteit en doet hij waarvoor hij gekomen is: #leiderschap in anderen creëren.
Toeval bestaat niet.
Het is donker en guur buiten. Maar binnen voor de haard met de kaarsjes aan, is het warm en gezellig. Ik druk mijn dochters op het hart dat we er altijd zullen zijn. Voor hen en voor hun vrienden. Wat je ook gedaan hebt, wat er ook gebeurt, we zullen er zijn. Liefdevol. Onvoorwaardelijk.
Ik weet de weg ook niet. Maar kan wel de hand reiken, leren, begrijpen, warmte bieden, vertrouwen geven.
Ik hoop zo dat we verbonden blijven, elkaar weten te vinden, dat we blijven praten.
Lief zijn voor elkaar ❤️