We hebben vakantie! Lekker lui zijn in ons eigen familie vakantiehuis, waar ongetwijfeld ook één en ander geklust moet worden. Heb er zoveel zin in!
Stapels boeken zijn er verzameld de afgelopen weken, de perfecte manier om lekker te ontspannen. Mijn hus – hij leest veel – zegt regelmatig dat ik dit práchtige boek toch écht moet lezen. Ja, ik wil graag, maar wanneer vind ik er de tijd voor? Nu dus:-)
Het eerste boek dat ik wil lezen op Ameland is ‘Ik mis mij ook’ van Mascha Kamphuis en Ronald Giphart. Het boek ligt al lang op me te wachten. Ik ken Mascha goed, heb intensief met haar samengewerkt binnen de AJN. Zij was later mijn opdrachtgever als Medisch Directeur van het LECK toen zij ziek werd. Van heel dichtbij heb ik haar proces mogen meemaken. Het is een mooie gedachte om haar boek juist op Ameland te lezen. Want nu, met Henk krijgt haar verhaal nog meer betekenis.
Henk is mijn schoonvader. Hij is de man die ons familiehuis heeft gerealiseerd. Een zeer getalenteerd mens, gepromoveerd chemicus, prachtige loopbaan, maar bovenal een heel bijzonder mens. Mijn schoonouders zijn altijd heel belangrijk voor me geweest; hij voelt als mijn eigen vader.
De laatste zaterdag thuis lunchen we met Henk. We zitten in zijn tuin. De melancholie overvalt me. In dit huis is Marga overleden. Hij kan er niet meer wonen, maar de warmte van dit heerlijke huis waar zoveel mooie herinneringen wonen maken dat de tranen over mijn wangen lopen.
Inmiddels is hij 86. Na een groots en meeslepend leven begon de malaise op zijn 80-ste. Verschillende diagnoses, tumoren in prostaat en botten, cardiologisch falen, sterke fysieke achteruitgang. Alsof het nog niet genoeg was heeft een herseninfarct in het najaar van 2022 ervoor gezorgd dat nu werkelijk alles is veranderd: zijn spraak, zijn motoriek, zijn emotieregulatie, zijn persoonlijkheid, zijn autonomie.
Wat niet is veranderd is zijn sterke wil. Op het driftige af. Zelf willen bellen. Zelf geld willen overmaken. Zelf een glaasje inschenken. Willen genieten van zijn dierbaren. Willen lunchen buiten de deur. Samen leuke dingen doen. En dus doen we dat. Met alle liefde.
Niet aangeboren hersenletsel. Net als Mascha.
Het boek grijpt me enorm. Hoewel ik het verhaal van Mascha ken, voelt het alsof ik nog dichterbij mag komen. De verdieping en uitleg, haar kracht én kwetsbaarheid, haar vermogen om de ambivalentie van #NAH te dragen maakt dat ik nog meer bewondering voor haar krijg. Maar het boek helpt me ook om leven met #NAH van anderen (nog) beter te begrijpen.
Het aantal mensen met niet aangeboren hersenletsel neemt (schrikbarend) toe. Wat is het allemaal toch kwetsbaar! En wat is het daarom belangrijk te het leven vol te leven.
Hoewel er heel wat voor te zeggen is dat het (veel) uitmaakt of je in de bloei of in de herfst van je leven wordt getroffen door niet aangeboren hersenletsel, maakt het in de liefde en het gevoel geen verschil.
Henk zegt vaak in tranen ‘dit is niet leuk’. Ook hij bedoelt te zeggen ‘ik mis mij ook’.
Dankjewel Mascha – en Ronald – voor dit mooie boek, je bent – en blijft – een grote inspiratiebron!