Ik zit in het theater in Nijmegen, luister naar Stef Bos, theatertournee Bitterlief.
‘We vergeten soms te dromen. Onze gedachten zijn als vogels in een kooi die open staat. Ze durven niet naar buiten want ze hebben nooit gevlogen’.
Wow, wat komt hij binnen. Wow, wat zingt hij loepzuiver. Wow, wat is hij goed! Het is adembenemend stil. En tegelijkertijd wordt er veel gelachen. Zo knap!
Vele mooie liedjes. De tranen biggelen over mijn wangen bij het liedje ‘De Weg’. Prachtige teksten. Kleine liedjes over grote dingen. Liefde, verlangen, tijd en persoonlijke groei. Het past bij mijn melancholische gevoel van dat moment. Het voelt als begrijpen:-)
Stef Bos gaat al even mee in mijn leven, ik houd enorm van zijn muziek. Privé, maar ook in werk. De eerste keer toen ik mijn afstudeeropdracht deed bij Akzo Nobel Corporate. ‘Een Nieuwe dag’ werd de afsluiting van een leiderschapsreis. Die kwam zó binnen.
Ook nu past het zo goed. Want de kogel is door de kerk; ik ga mijn opdracht in Bergen op Zoom afronden. Afscheid nemen van iets dat me dierbaar is, ik vind het één van de moeilijkste dingen die er bestaat. Ook dat maakt me melancholisch. Ook al ben ik interimmer.
Want Bergen op Zoom zit in mijn systeem. De stad, de mensen, de organisatie. Ik slaap er al bijna 1,5 jaar minimaal 1 nacht per week om de reistijd en enorme files een beetje de baas te blijven. Als ik thuis in Oosterbeek vrij ben denkt Flitsmeister dat ik naar BoZ ga ‘het is niet druk op de A59, u doet er een uur en 45 minuten over’. Hilarisch!
Heel veel lieve, leuke, inspirerende mensen en ervaringen rijker. Een veelzijdige én complexe opdracht waarin ik zo ontzettend veel van mezelf kwijt kan. Genoten! Het was en is er allemaal.
Maar het is tijd. Tijd voor nieuwe dingen. Dus wordt het tijd om goed over te dragen en afscheid nemen. Heel erg belangrijk. Niet voor niets wordt er in fasen van organisatie- en teamontwikkeling expliciet aandacht aan besteed.
In een VUCA-world worden verbindingen alleen maar korter, sneller en vluchtiger. Zoveel ontwikkelingen, een dynamische arbeidsmarkt, een nieuwe generatie die sneller op zoek is naar nieuwe prikkels, het is er allemaal.
Afscheid nemen hoort bij het leven. Mensen komen en mensen gaan. Ervaringen die zich opbouwen, leuk en minder leuk. Je werking hebben, impact maken, of juist niet meer?
Ik ben wel eens te vroeg gegaan. Ik ben wel eens te lang gebleven. Wat is de weg? Wanneer is de tijd gekomen om ruimte te maken voor dingen?
En ik luister naar Stef.
‘Niet meer zien wat er niet is. Alles weg wat in de weg staat. Met een glimlach kijken naar wat was. En zien dat het allemaal voorbijgaat’.
De kunst van het goed afronden. Het oude en het nieuwe mogen elkaar niet in de weg zitten. Verdienen beide onverdeelde aandacht. De ene keer luchtig. De andere keer emotioneel. Zoals het leven is. Bitterlief zeggen ze in Zuid-Afrika, wat een prachtig woord eigenlijk.
Passie. Plezier.
Inmiddels weet ik dat wat goed is bij je blijft. Dat wetende werk ik met een gerust hart toe naar de zomervakantie én de overdracht eind augustus.
Eerst maar eens bijkomen.
Zo is het leven. Bitterlief.