Het is een bijzondere maand, voor ons allemaal. Corona houdt ons in de greep en het lijkt of het nog lang niet is afgelopen. In deze bijzondere tijd wordt mijn oudste dochter 18. Doet zij eindexamen. Worden vriendinnen 50. Is een vriendinnetje heel erg ziek. En overlijdt de zus van mijn schoonvader. Het leven in al haar facetten, met een lach en een traan.
Al deze gebeurtenissen kunnen we niet vieren of beleven op de manier die we gewend zijn. Hoe troost je iemand die verdrietig is op 1,5 meter afstand? Hoe blijf je connected met al je dierbaren als je zo houterig en onnatuurlijk met elkaar moet omgaan? Hoe houd je het gevoel vast dat de wereld aan je voeten ligt als je maar 3 mensen mag uitnodigen op je feestje en je Albufeira reis waarvoor je al maanden hebt gespaard er niet meer in zit?
In mijn werk probeer ik zo goed mogelijk invulling te geven aan de nieuwe werkelijkheid. Veel wordt geannuleerd, maar er gaan ook dingen door, op een andere manier én er komen nieuwe aanvragen binnen, alsof er niets is veranderd. Of juist omdat er zoveel is veranderd: op afstand als team verbonden blijven of individueel jezelf staande houden in deze onwerkelijke tijd.
Ik ben veel bezig met positieve psychologie; hoe waar is het dat een positieve mindset je helpt in moeilijke omstandigheden. Natuurlijk mag je vallen, verdrietig zijn, klagen, zeuren, mopperen, boos worden, maar de kunst is om je daarna weer te herpakken.
Ik zie blije posts langskomen van collega’s op social media: ook online bieden we een volwaardig alternatief! Ik hoor dat mezelf ook zeggen. En ook dat we enorm boffen met het prachtige voorjaarsweer. Dat onze leefomgeving heel erg helpt om deze periode door te komen. Dat we elkaar hebben, de liefde, ons mooie gezin, fijne vrienden en familie. En toch …. voelt het alsof ik mezelf moed inpraat. En dat is ook zo!
Het moeilijke in het helpen van anderen is dat je er zelf ook in moet (blijven) geloven. Als je niet meer gelooft in wat je zegt, word je letterlijk ongeloofwaardig. Maar ook ik word op de proef gesteld; niets menselijks is mij vreemd. De ene dag meer dan de andere. Rationeel weet ik wat ik kan en moet doen, maar emotioneel volgen duurt soms even.
Vandaag rijd ik naar een opdrachtgever in het Westen van het land. Geen Zoom, geen Teams, gewoon op lokatie aan het werk. Omdat we gaan proberen op 1,5 meter afstand het gevoel van een face-to-face gesprek en persoonlijk contact te evenaren. Op een gekke manier voel ik me opgewonden; enerzijds omdat het voelt alsof ik iets ga doen dat niet mag, zo snel is thuiswerken het nieuwe normaal geworden. Anderzijds omdat het 5 weken geleden is en ik er zooooveel zin in heb. Kan ik het nog wel? Vast! En misschien op de terugweg ook nog even langs bij mijn zus, op gepaste afstand natuurlijk:-)
Henry Ford zei ooit (vrij vertaald) ‘…. Als je denkt dat iets niet gaat lukken OF als je denkt dat iets wel gaat lukken, in beide gevallen krijg je gelijk…’ Het is mijn missie geworden.
Zorg goed voor jezelf en voor elkaar!