Het is druilerig weer buiten. Sterker nog, het lijkt wel herfst! Maar niets is minder waar: het is 30 april vandaag en mijn dochters hebben twee weken meivakantie. Volgende week gaan we met zijn allen naar de Wadden om even lekker uit te rusten, maar ik moet deze week echt nog even knallen. Ik heb een druk, vol hoofd. Mijmer wat voor me uit. Ik heb de afspraak met mezelf dat ik ieder maand blog. Omdat ik houd van schrijven. Omdat het goed is om inzichten te delen. Omdat het goed is via social media zichtbaar te zijn. En ja, het is vandaag toch echt de laatste dag van de maand april…
Waar zal ik ‘s over schrijven? Het is de afgelopen twee jaar niet één keer gebeurd dat ik geen inspiratie had. Sterker nog, bloggen geeft me veel energie. Maar nu even niet. Waar komt dat door? Ik denk terug aan de afgelopen dagen. We hebben heerlijk gefeest tijdens Koningsnacht. Gedanst. Het leven vol gevierd. Op Koningsdag stonden we op de Knolletjesmarkt in Oosterbeek voor onze familiebouwreis naar India. Het was heel gezellig en ontzettend leuk om te doen. Heel bijzonder vond ik het om een paar schoenen te verkopen aan een vrouw met een ontzettende lieve, warme uitstraling, zo kwam me zo bekend voor. Ze keek mij aan en zei ‘Ik ken jou!’. Na even denken schoot het ons weer te binnen, zij werkte in Rijnstate toen ik tijdens mijn eerste zwangerschap 6 weken werd opgenomen in het ziekenhuis. Zij maakte iedere dag ons bedje schoon. We hadden altijd veel plezier samen. Zij was voor mij echt een lichtpuntje in die lange dagen. Bijzonder om haar 16 jaar later weer te zien! De dag na Koningsdag woonden we een indrukwekkend afscheid bij van de vader van één mijn zakelijke maatjes in een prachtige kerk. Een intens verdrietige bijeenkomst, maar het was zo indrukwekkend en mooi! Een dag die leidt tot bezinning op je eigen leven. Tijdens Koningsnacht ontstond het spontane idee om in A’dam samen met een vriendinnetje te gaan shoppen op zoek naar mooie werkpakken. Dus dat deed ik gisteren. Wat een heerlijk bruisende stad is dat toch! Moe, maar zeer voldaan keerden we mét volle tassen om 20:00 weer huiswaarts.
En zo trekt het leven zich in een paar dagen aan me voorbij. In al haar facetten, in al haar emoties, met een lach en een traan. Waar zal ik ’s over schrijven? Nou gewoon, daarover. Dat het goed is zoals het is. Dat alles er mag en kan zijn. Dat je soms even geen inspiratie hebt. En dat dat ook goed is. Dat je moet genieten. Ook al is het 30 april:-) Don’t count the days, make the days count!