Doen wat nodig is. Ik hoor het mezelf vaak zeggen de laatste tijd.
Al meer dan een jaar werk ik samen met fijne, bevlogen collega’s aan het versterken van inclusief onderwijs in Den Bosch. Het creëren van een nieuw onderwijsconcept voor jongeren die zijwind ervaren. Een prachtige spot on term voor de kern waar het over gaat: het creëren van kansengelijkheid daar waar het niet vanzelf gaat en vanzelfsprekend is.
Ik vind het een geweldige uitdaging om aan te werken. Op missie. Op inhoud. Vóór de jongeren. En het is voor mij fantastisch om te mogen bijdragen aan een wereld, waarin er ruimte is om ons onderwijs hierin verder te ontwikkelen en innoveren.
Ik denk wel eens dat ik het best uit de verf kom in een vrije rol. Een rol waarin ik met volle energie en doorzettingsvermogen kan werken aan het beoogde resultaat, waarin meerdere wegen naar Rome leiden. Verschillende werelden op allerlei niveaus samenbrengen én verbinden.
In deze opdracht is dat ook zo. Begonnen op één school, als procesbegeleider en (team)coach, vanaf de zomervakantie 2023 op een wat hoger abstractieniveau als programmaleider voor beide scholen. Werken voor de beide directies en teams, met twee voeten in de klei.
Ik vind die afwisseling heerlijk. Maar het geeft voor anderen soms ook verwarring. De ene wereld heeft het gevoel dat ik weg ben bewogen ‘Je was toch van ons….?!’ Mijn bijdrage is voor hen minder dichtbij en daarmee minder zichtbaar geworden. De andere wereld dacht in het begin juist dat ik van de andere wereld was. ‘Jij bent toch van….?’. Nee hoor. Maar ik voel me er heel erg welkom.
Van wie of wat ben ik dan wel? Ik sta letterlijk in het midden, ben eigenlijk van hen allebei. Ik ben er omdat werken vanuit één hand noodzakelijke verbindingen én versnelling geeft voor implementatie. Samen werken vanuit een gezamenlijk perspectief én aanpak aan dezelfde stip op de horizon.
Maar, wát doe je dan precies?
Dat is een goede en leuke vraag. Ik werk in deze rol nauw samen met collega’s in het programmateam én de kartrekkers. De kartrekkers zijn de ‘ogen en oren’ vanuit de beide teams. Een club enthousiaste professionals die bereid zijn hun nek uit te steken voor onze missie. Ze zijn onmisbaar in de concretisering van de plannen en geven veel energie. In het programmateam werk ik als sparring partner in het verlengde van de beide schooldirecties. We stemmen daar af, nemen daar besluiten. We werken nauw samen met allerlei stafdiensten, maar soms ook voor de overkoepelende besturen. De rode draad voor ons allemaal is dat we werken aan onze droom: bieden van inclusief onderwijs. Een missie, een strategisch vraagstuk, met soms ook hele operationele vragen.
Stap voor stap komen we vooruit. Een bumpy road. Hoge pieken, succesjes, maar ook tegenvallers, diepe dalen en frustratie. Maar we komen vooruit! En gelukkig maar, want er zitten al vele uren van vele mensen in deze opdracht. We doen het samen. Noeste arbeid. Vanuit doorzettingsvermogen, volharding, vanuit fijne energie, elkaar blijven vasthouden. Alles zit erin en je kunt het soms zo gek niet bedenken.
Dus als je me vraagt ‘wat doe je eigenlijk de hele dag?’ Nou, dat dus.
Ik doe wat nodig is:-)