Ik kom uit een écht onderwijsgezin. Mijn ouders begonnen beiden als leerkracht op een basisschool en groeiden later door naar directie- en management posities op een Hogeschool en een ROC. Dat was de reden waarom mijn vriendje mijn ouders ‘salonsocialisten’ noemde:-)
Zoals iedere puber, vond ik op een gegeven moment alles dat mijn ouders deden stom; zo ook hun liefde voor onderwijs. Het was daarom helemaal niet logisch dat ik Toegepaste Onderwijskunde ging studeren aan de Universiteit Twente; een keuze die werd ingegeven door een soort van nog niet écht weten wat ik wilde. De wens om dat later te combineren met Technische Bedrijfskunde des te meer!
Hoewel ik al mijn hele leven geïnteresseerd ben in vraagstukken op het gebied van psychologie, persoonlijke ontwikkeling en groei – als klein meisje analyseerde ik al waarom de buurvrouw verdrietig was, mensen ruziënd bij elkaar bleven of de buurman ging werken in Waddinxveen, dat was écht mijl op zeven – bleven dat soort vraagstukken me in werk meer trekken in zakelijke contexten. Voor zover je het zakelijk kunt noemen:-)
De wens om talent en potentieel in mezelf en anderen te ontwikkelen verloochen je niet. Toen onze dochters werden geboren, was er ook mijn betrokkenheid bij het kinderdagverblijf, de oudercommissie, organiseren van activiteiten op de basisschool, schoolreisjes, schoolkampen, luizenmoeder en de Medezeggenschapsraad, mij mocht je bellen!
Ik heb enorm genoten van die hele periode met onze meisjes, vond het geweldig om op school en ook nu in hun studies mijn steentje bij te dragen en mee te denken.
Mijn CV vulde zich intussen met werkervaringen; stuk voor stuk vraagstukken op het gebied van veranderkunde, organisatieontwikkeling, ontwikkeling van mensen. Vanuit de wens talent en potentieel te ontluiken #unlockhiddenpotential. Onderwijs pur sang!
Onderwijs is het fundament. Onderwijs is groei. Onderwijs geeft vrijheid. Onderwijs opent deuren. Onderwijs is de toekomst. Onderwijs is kenniseconomie. Onderwijs geeft internationaal positie. Onderwijs is leuk. Onderwijs is een plek om te leren. Onderwijs geeft kinderen een kans.
En zo ben ik begonnen in een opdracht op een hele bijzondere VMBO-school; een school met een missie. Een school met een eigen verhaal. Een school met een geschiedenis. Een school om van te houden.
En zo zit ik te wachten in de hal op mijn afspraak. Ik hoor de schoolbel. Reuring. Kinderen op de gang. Een heel leven nog voor zich. Een leven om iets van te maken. Vrolijke stemmen. Een kind dat me vragend aankijkt ‘Wat doet u hier?’. Ik geniet van de dynamiek.
En ik denk aan mijn moeder. Altijd bereid om ons te helpen. Ze blijft op en top juf. Ik bel haar vaak in alle vroegte als ik naar mijn werk rijd. Achtenzeventig en zeer bij de pinken Ze spelt alle kranten. Ze spelt alle nieuws. Ze denkt graag mee. Ik vertel haar over mijn werk. Ze vindt het gewéldig dat ik deze school ga begeleiden. Ze zegt ‘Oh, dat herken ik zo uit mijn tijd!’.
Ze had niet gedacht dat ik het leuk zou vinden. Omdat ik het vroeger afwees. Maar dat had een andere oorzaak. Dus ze heeft het mis. Ik vind het heel erg leuk. Ik voel me thuis. Wat heeft deze school een geweldige missie om aan bij te dragen. En daar ben ik dankbaar voor!
Dus, oude liefde roest niet!