‘.. Pas als er extern toezicht komt op Facebook, gaat Unilever weer adverteren..’. Een pakkende kop in het FD vandaag, mijn aandacht is er direct door getrokken. Unilever heeft besloten in de US pas weer te gaan adverteren op Facebook, Instagram en Twitter als er extern toezicht komt. Een stoer besluit dat na een opeenstapeling van gebeurtenissen is genomen om stelling te nemen tegen de haatdragende berichten op social media. Er zijn mensen die zeggen dat Unilever hiermee vooral aan ‘woke washing’ doet (bedrijven zeggen maatschappelijk betrokken te zijn, maar handelen daar niet naar). Ik geloof bovenal dat het een krachtig statement is, dat hopelijk impact zal gaan maken.
Ik schreef er in mijn vorige blog ook over; de toenemende verharding baart me écht zorgen. De cancel culture. Als het je niet bevalt wat iemand zegt, gooi je iemand gewoon uit de app-groep – op de basisschool begint dat al-. Of je vormt een tweede app-groep met de inner crowd, waarin je los kunt gaan op de ander. Als je je maandenlang hebt ingezet op de IC om te zorgen voor Coronapatiënten, is het je eigen schuld dat je ziek wordt (‘het is maar een griepje, hou toch ‘s op met zeuren’). Als je een landelijke crisis leidt, besluiten moet nemen op basis van zeer summiere informatie, verantwoordelijkheid neemt en verschrikkelijk hard werkt om alle belangen goed te verenigen en te behouden wat ons land zo mooi maakt – solidariteit, ruimte voor debat en verschillen -, ben je een ontzettende Pinoccio en word je gefileerd op Facebook. En .. het meest verdrietige haatdragende bericht dat ik las; als er een verschrikkelijk ongeluk gebeurt, een kind verliest, word je verweten dat je zelf beter had moeten nadenken en teveel risico hebt genomen, totaal geen compassie met de verschrikkelijke afloop. Misselijkmakende berichten, die me enorm tegen de borst stuiten!
De cancel culture, wat is dat eigenlijk?
Op Wikipedia vind ik de volgende definitie ‘.. Cancel culture refers to the popular practice of withdrawing support for (canceling) public figures and companies after they have done or said something considered objectionable or offensive. Cancel culture is generally discussed as being performed on social media in the form of group shaming..’
De cancel culture beperkt zich wat mij betreft niet alleen tot online shaming. In het klein, op de vierkante centimeter, zie ik veel voorbeelden van kleine(re) of groter(e) gedragingen die de toets der verdraagzaamheid ook niet doorstaan. Denk aan pestgedrag bij kinderen. Denk aan pubers die zichzelf niet kunnen zijn, omdat ze niet tot de mainstream behoren. Denk aan buren die elkaar niet meer groeten, geen koffietje doen, het gesprek niet aangaan, maar bij de minste of geringste overlast de politie bellen. Denk aan de Rijdende Rechter die overuren maakt. En de opnames die daarbij horen, waar mensen genadeloos tieren en schelden, beelden die ‘mooie’ televisie opleveren. Denk ook aan collega’s die elkaar heimelijk de tent uitvechten. Mensen die in een team werken en dissonant worden verklaard, omdat ze (iets) afwijken van de norm. Persona non-grata.
Het zet me veel aan het denken. Ik zou het tij graag willen keren. Het zou mooi zijn als we gezamenlijk het grotere belang weer meer kunnen gaan zien. Of je nou wit bent, zwart, of welke kleur dan ook, een andere religie hebt, andere afkomst, homo bent, hetero, whatever! Laten we de purpose van de dingen weer meer centraal stellen in plaats van vooral bezig te zijn met de vraag ‘What’s in it for me’ in het hier en nu.
Vanaf volgende week ben ik op vakantie. Ik wilde eigenlijk naar Utopia:-) Maar het wordt Ameland. Lekker ontspannen op de Wadden. Opladen om ook na de zomer weer fysiek en mentaal vanuit een positieve mindset bij te dragen aan een mooiere wereld. Een wereld waarin mensen zichzelf kunnen zijn, gezien worden vanuit hun talent, potentieel én kwetsbaarheden, om gezamenlijk te werken aan hoger liggende doelen.
Wees een beetje lief voor elkaar en geniet van een mooie zomer…!