Het is een prachtige maand! Mijn oudste dochter Floor is geslaagd voor haar gymnasium, de zon blijft onverminderd schijnen, we krijgen weer meer ruimte en vrijheid, doen leuke dingen, kunnen een drankje doen op het terras, zoveel om blij mee te zijn! En .. ik voel me een bevoorrecht mens dat mijn werk gewoon doorgaat en ik zulke mooie klussen mag blijven doen.
De wereld gaat langzaamaan weer open. Mondjesmaat vinden er weer bijeenkomsten plaats op lokatie. Als ik mijn auto voor dag en dauw instap met mijn thermoskannetje koffie als vanouds naast me, voel ik de energie stromen. Onderweg naar mooie gesprekken, moeilijke gesprekken, reflectiewandelingen, inspiratiesessies, een lach en een traan, bijpraten tijdens lunches, cappu’s die me bijzonder goed smaken, het leven is mooi!
In de auto luister ik veel naar NPO 1, zó fijn om op deze manier te worden bijgepraat over de actualiteiten en ander wel en wee in de wereld. Er wordt teruggeblikt op de TV-talkshows van de avond ervoor; iemand zegt ‘als je praat herhaal je alleen wat je al weet, als je luistert zou je iets nieuws kunnen leren…’
BAM! Ik ken deze quote van de Dalai Lama, maar nu treft hij me des te meer. Waarom? Komt het doordat ik onderweg ben om een dialoog te begeleiden tussen mensen die er maar niet in slagen hun werkrelatie te verbeteren? Komt het door de discussies over racisme en de #BLM demonstraties? Komt het door de uitingen op social media die steeds meer verharden? Komt het door de verschillende reacties op de 1,5 meter samenleving? Of door de ruzie die bij VI is ontstaan? Ik kan er niet precies de vinger opleggen, maar ik voel wél dat de toenemende polarisatie me beangstigt en een soort van ambassadeur voor beter luisteren in me wakker maakt.
Waarom maken mensen elkaar het leven zo zuur? Waarom is het zó belangrijk je eigen mening centraal te stellen? Wat maakt dat je ervan geniet anderen op social media af te maken? Waarom is het zo moeilijk om jezelf te verplaatsen in de ander? Te denken in bruggen in plaats van je eigen gelijk halen? Eens even niets te zeggen, maar oprecht te luisteren? Wat maakt dat mensen hun zelf corrigerende vermogen kwijt raken? En daarop niet meer aanspreekbaar zijn? Zeer interessante vragen, waar ik veel over nadenk, waarop ik het antwoord ook niet (altijd) weet.
Pffft … Niets menselijks is mij vreemd, maar ik voel bovenal een enorme behoefte om toch vooral lief te blijven voor elkaar. Om respectvol met elkaar om te gaan. In mijn werk door gedragspatronen inzichtelijk te maken, stil te staan bij het effect van je eigen gedrag op de ander en op het team. Helpt de wijze waarop je met elkaar omgaat om datgene te bereiken wat je wilt bereiken? Helpt het jullie verder? En hoe zit het met de energie en het werkplezier?
Luisteren is de meest onderschatte vaardigheid, daar ben ik van overtuigd. Horen wat de ander zegt is iets heel anders. Otto Scharmer geeft prachtige handvatten om hiermee aan de slag te gaan. Stop met downloaden, open je geest, open je hart, open je wil, zodat we samen kunnen leren, tot nieuwe inzichten komen, gaan co-creëren!
Ik geloof dat dat de enige manier is.