India. Wat heb je veel indruk op ons gemaakt. Met je geuren, kleuren, getoeter, hectiek, uitgestrekte sawa’s, spicy food, curry’s, King Fischers, sari’s, vele offers, taal, cultuur en gewoontes. Lieve mensen, prachtige kinderen, groeiende rijkdom naast grote armoede, zeer slechte hygiëne, pijnlijke, schrijnende omstandigheden. ‘Nee’ – knikken als je ja bedoelt, wat gaat er echt in jullie om?
Het is alweer een maand geleden. Op vrijdag 12 oktober vertrokken Floor en ik na 2 jaar voorpret, informatie-avonden, goede doelen-sponsoracties, Knolletjesmarkten, speelgoed, kleding, knutsels en frutsels verkopen, oppassen, veel meer oppassen, afspraken met school en een bezoekje aan de Decatlon, dan eindelijk via Habitat for Humanity op bouwreis naar India!
De weken ervoor waren druk en ook nog even heel spannend. De huisarts diagnosticeerde vlak voor de bouwreis een bacteriële infectie bij mij, is het verstandig met een dergelijke kwaal naar India te gaan? Misschien niet, maar we zijn niet van suiker. Vastberaden en gemotiveerd, gewapend met antibiotica, flammazine, speciale pleisters en verbindingsmiddelen, stap ik met drie vriendinnen en hun dochters in de trein naar Schiphol. De stemming zit er goed in. De meisjes zijn uitgelaten.
Op Schiphol ontmoeten we de anderen. Het is een mooi team, een prachtige mix van mensen, geen moeilijkerds:-) Als we gaan inchecken breekt het zweet me uit: ik heb alleen het paspoort van Floor bij me! Niet te geloven… ik weet direct hoe het zit, mijn paspoort ligt nog op de printer, om kopietjes te maken.. Spits, herfstvakantie, dikke files, mijn God, hoe gaan we dit oplossen? Hoe gaan we ervoor zorgen dat mijn paspoort binnen 2 uur op Schiphol is? Lumineus idee van Willeke: bel een studentenchauffeur van de Ves! Emirates is heel meedenkend en flexibel. Ik zal jullie de details van de spannende uren die volgen besparen, maar just in time is mijn paspoort op Schiphol. Floris, ik kan je wel zoenen! Final call, 32 minuten nadat de gate is closed mogen we alsnog inchecken.. we gaan het redden!
Eerlijk is eerlijk, als ik eenmaal in het vliegtuig zit, het zweet op mijn rug, vraag ik me af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Gekkenhuis! Snel loslaten, we hebben het gered, vanaf nu kan het grote genieten beginnen…
India. Als ik mensen probeer uit te leggen hoe het was, hoor ik mezelf steeds zeggen ‘het lukt me niet dat in een paar regels samen te vatten’. Het was mooi. Maar ook confronterend. Emoties. Verbroedering. Ontmoeten. Flexibiliteit. Aanpassingsvermogen. Impact voelen. Met je handen werken. Zweten. Uit je hoofd. In je hart. Back to basics. Tegen je grenzen aanlopen. Elkaar helpen. Iets over hebben voor een ander. Lol. Liefde voelen. Puurheid. Dat het goed is. Beseffen dat het ook zo anders kan zijn. Dat je in het vliegtuig kunt stappen, binnen een dag in een andere wereld bent, die binnen no time ook van jou wordt. Ondanks de grote verschillen.
Beroepsdeformatie. Met veel interesse kijk ik hoe onze groep zich ontwikkelt. Hoe we een team worden. Hoe we vrienden worden met de locals. Hoe Robert zijn leiderschap invult. Op geen enkele manier weerstand oproepen, dat is knap! En hoe wij daarop reageren:-) Zo mooi om te zien. We zijn als individuen heel verschillend. In leeftijd. In achtergrond. In gedrag. In taal. Maar we lijken op elkaar in wat we belangrijk vinden in het leven en willen bereiken in India. En dat verbindt. We gaan zelfs in zo’n week een beetje op elkaar lijken. Meino verwoordt het mooi in zijn blog ‘… Een puntje van zorg hebben we nog wel. Over en weer is het taalgebruik wat veranderd, gaane daaro hiero. Maar de kans is groot dat een leraar in Nijmegen, Oosterbeek of Baarn iets als ‘he pik, maak jij me nou, zo kunnen we mekaar toch niet’ te horen krijgt. Of op een bouwplaats Koen iets zegt als ‘ik heb jeuk aan mijn scrotum’. Integratie binnen een week’. Als je samen op bouwreis bent geweest, deel je iets voor het leven. Ik ben van jullie allemaal een beetje gaan houden!
Een prachtige ervaring, juist ook om samen met mijn dochter te doen. De kinderen hebben het allemaal geweldig gedaan, dat maakt me trots.
Alhoewel ik heel blij was om weer thuis te zijn, mijn dierbaren weer te zien, heb ik een maand later nog steeds heimwee. Ik mis het mooie gevoel. Ik mis de mensen. Wat is dat precies? Ik denk dat het is dat je heel dicht bent bij dat waar het echt over gaat in het leven. Voelen. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik werd geraakt. Op Schiphol als Floor boos op me wordt ‘mama, dat je je paspoort vergeten bent, vind ik echt zo stom!’ Als ik ziek ben, op mijn hotelkamer lig, mijn allerbeste vriendinnetje Jolanda even komt kijken en vraagt ‘gaat het wel met je, Bert?’ Nee dus. Als we afscheid nemen van de Mason en lokale bevolking voor wie we bouwen, weten dat we hen achterlaten en wij weer doorgaan. Tijdens de eindspeech van Robert als hij voor iedereen mooie persoonlijke woorden heeft. Op Schiphol als we met een prachtig ‘Welkom thuis’- spandoek worden verwelkomd door onze families. En volgens mij ben ik dan nog een paar momenten vergeten:-)
Een prachtige bouwreis. Dichtbij mijn gevoel. Dichtbij Floor. Dichtbij mensen die me dierbaar zijn. Over twee jaar wil ik weer, met mijn jongste dochter Suus. Ben jij ook geïnspireerd geraakt? Ga dan met ons mee! Nepal: here we come!