Collega Maurits en ik zijn nu bijna 1,5 jaar betrokken bij de ontwikkeling van een aantal teams in een groot STZ-ziekenhuis. Oorspronkelijk begonnen met een aantal teamsessies over de onderlinge communicatie en samenwerking en de rol van drijfveren daarin, zijn we later ook op inhoud betrokken geraakt bij de ontwikkeling van nieuwe (jaar)plannen. Een prachtig proces, waarin we de verschillende teams zien verschuiven van ‘op je eigen eilandje’ invulling geven aan je werk en professionaliteit naar het ontstaan van organische verbindingen tussen collega’s die elkaar inspireren en helpen. Verbinden is het toverwoord. Alle radartjes schakelen in elkaar, dus belangrijk om te weten wie welke kennis in huis heeft, wie waar goed in is, wie waar verantwoordelijk voor is en ook waar je tegen aan loopt, om van elkaar te leren. De bijeenkomsten zijn inmiddels voor de teams gemeenschappelijk georganiseerd; eens in de ca. drie maanden worden de resultaten op een inspirerende manier plenair met elkaar gedeeld. Intussen zijn kleine teams voortvarend met de deel onderwerpen aan de slag, gewoon DOEN, en dat werkt heel goed. We worden uitgenodigd een aantal observaties terug te geven over de samenwerking en groepsdynamica zoals wij die in de bijeenkomsten ervaren, wat valt jullie op? Een mooie vraag natuurlijk! We besluiten voor een wat ludieke werkvorm te kiezen: ‘een onderwatergesprek’ in witte doktersjassen, een soort sketch, waarin we dat wat we onder water waarnemen bespreekbaar maken en er samen met de groep op reflecteren. Mooi om te ervaren hoe het ontvangen wordt! En wat is humor, maar ook zelfspot toch een krachtige manier om dingen op een wat luchtigere manier bespreekbaar te maken. Gierend van de lach – wat kan mijn collega gek doen! – gaan we met een zeer tevreden gevoel weer naar huis. We wisten niet dat we het in ons hadden, maar het smaakt absoluut naar meer!
