Het werd … een muziekstuk van Mozart, gespeeld door Martha Argerich. Zulke prachtige muziek!
En zo kwam het dat ik mezelf op de eerste opleidingsdag van The Big One introduceerde aan de hand van Piano Sonate no.16 in C Major.
Pianomuziek. Niet iedereen weet dat ik er van houd. Het is geen alledaagse muziek voor mij, al is het maar omdat we in ons gezin allemaal in charge willen zijn op de Sonos:-) Onze puberdochters vinden klassieke muziek al snel teveel. En wij … doen onze oren soms even dicht als de boxen bijna worden opgeblazen, wat een afschuwelijke herrie!
Pianomuziek. Het maakt me licht, blij en droevig tegelijkertijd. Als klein meisje speelde ik piano, ik vond het een prachtig instrument. Maar ik kreeg er ook steeds meer een hekel aan om iedere dag te moeten oefenen van mijn ouders en de pianoleraar. En zo kreeg ik een haat – liefde verhouding met de piano.
En toch. Er zijn vind ik weinig instrumenten die een verhaal via muziek zo goed kunnen vertellen als de piano; alsof je wordt meegenomen op de golven van emotie. Verwondering. Melancholie. Licht en zwaar. Blijdschap. Vertraging. Ernst. Stilte. Versnelling.
Tussen pijn en plezier. Two sides of the same coin.
Als het nummer wordt opgezet in theater Cameleon in Amsterdam, zittend tussen de mensen die ik op dat moment nog helemaal niet ken, voel ik dat ik een veiligere keuze had kunnen maken; de tranen stromen over mijn wangen.
Is het de tijd? Is het deze bijzondere periode die maakt dat er zo’n dun laagje over mijn emoties ligt? Of is het altijd al zo geweest?
Ik moet er weer aan denken tijdens de NFMD-bijeenkomst over ‘Verbinden op Afstand’. Martijn van der Spek spreekt over de impact van de pandemie en online werken op werkrelaties. Naast een pandemie is er ook een pandemotie, een emotie-epidemie nu we onze kwetsbaarheid als mens en als maatschappij vol in het gezicht kijken. En die is voelbaar.
We doen een indrukwekkende collectieve reflectie waarin we actuele ervaringen delen over verbinden op afstand. Camera’s uit. Stilte. Being alone in the presence of others. Er ontstaat een prachtig gesprek.
En ja, zo voel ik het ook. De positieve effecten en de negatieve effecten. De upside en de downside. In privé en werk. En de behoefte om het vermogen verder te ontwikkelen om het allebei te kunnen zien, expliciet te maken, not good or bad, kansen of bedreigingen, either or…
Two sides of the same coin; beiden vertellen je iets, zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, omarm ze maar.
Donderdag ga ik weer verder met the Big One. We gaan onder meer naar het Stedelijk Museum.
Benieuwd en zin in!