Een paar weken geleden mocht ik een workshop verzorgen over Omgaan met Veranderen op de beleidsdag voor MT, stafartsen, afdeling Beleid & Kwaliteit en leden van een projectgroep van Jong JGZ.
Wow, wat een leuke vraag!
Wie me een beetje kent, weet dat ik het écht heel gaaf vind om zo’n dag op maat te ontwikkelen. Me verdiepen in de organisatie, wat speelt er, welke transformatie wordt beoogd en hoe loopt dat, wat voor soort mensen ga ik ontmoeten op de beleidsdag enzovoorts om op basis daarvan na te denken over passende inhoud met leuke, interactieve werkvormen.
Ik kies voor een programma via drie perspectieven: het veranderkrachtenmodel van Ten Have, de Ladder van Ben Tiggelaar en Tricky Tijden van Jitske Kramer. Steeds afwisselend in het bieden van theoretische bagage, om vervolgens in subgroepen te verkennen en concreet te maken in ‘snelkookpan-sessies’. Om daarna af te sluiten met een Vraag maar Raak dialoog, waarin er plek is voor alles wat er is, niets te gek, en ik vanuit eigen ervaring kan helpen onderzoeken en delen hoe Jong JGZ een volgende stap zou kunnen zetten.
Het is tropisch warm, maar we zijn op een fijne plek en komen tot mooie én moedige gesprekken vanuit goede energie.
Over het belang van een goede veranderdiagnose en welke krachten we daarin onderscheiden. Over loss aversion. Het psychologische fenomeen waarbij mensen de neiging hebben om de pijn van verlies sterker te ervaren dan het plezier van een even grote winst. Verlies is iets dat we vermijden.
Veel vragen gaan over het verdragen van ongemak in verandering. Ongemak om het vertrouwde los te laten. Ongemak van het niet weten. Ongemak vanuit onzekerheid. Ja zeggen, nee doen. Weerstand ervaren. Hakken in het zand. En de vraag aan mij naar praktische, concrete tips.
Helaas, het is geen receptenboek. Een onsje meer beweging of een theelepel sambal?
De realiteit is dat transformeren heel spannend is. Het niet weten en ervaren van weerstand hoort er gewoon bij. Jitske Kramer noemt het de fase van liminaliteit. De fase waarin alles op losse schroeven staat, van separatie naar integratie. Een fase waarin ook gevaren schuilen en we gedrag zien dat we ervaren als moeizaam.
We vinden het moeilijk vinden om ongemak te verdragen. Maar de vraag is of alles altijd leuk moet zijn. Alsof we gewend zijn te krijgen wat we hebben willen. Alsof altijd alles maakbaar is.
In een organisatie kun je ongemak leren verdragen door een omgeving te creëren, waarin het veilig genoeg is dat het spannend mag worden. Ruimte en tijd voor goede en moedige gesprekken. Het ongemak bespreekbaar maken, waarbij je er vanuit gaat dat niemand zijn bed uitkomt om (bewust) de hele dag dwars te liggen. Wat vertelt dit gedrag?
Verdragen van ongemak. We houden er niet van. Het vraagt om het hanteren van spanning met volledige aandacht in het hier en nu. Het vraagt om het vermogen om rustig te blijven én te reflecteren op wat er gebeurt. Jezelf goed – en nog beter – leren kennen. Voelen en beschouwen wat het ongemak je vertelt.
Hoe mooi dat ik mee op pad mocht met deze organisatie met geweldige zorgprofessionals die zich inzetten voor een sterke jeugd. Waar zoveel talent en potentie zit. De jeugd heeft de toekomst!
Wat mij betreft één van de allerbelangrijkste doelen om aan te werken.
Dank voor de mooie uitnodiging ❤️