Met een blij hart rijd ik naar Houten voor het NOBCO-symposium Coaching & Onderzoek. Ik heb al dagenlang last van buikgriep, heb me zo’n beetje door de week heengesleept, maar weet hoe fijn ik het vind om geïnspireerd te worden in mijn vakgebied samen met andere vakgenoten. Dus ja, ik ben er!
Ik ben samen met Sietske en ook mijn vriendin Saskia is er. Mooi én gezellig om samen te doen, lekker bijkletsen, én tegelijkertijd ook weer nieuwe collega’s leren kennen.
Over coaching is veel zin en onzin te vertellen. De ambivalentie rondom het vak – is coaching wel een vak, kan iedereen zomaar coach worden, zijn er niet veel te veel coaches in Nederland, de ene helft van Nederland coacht de andere kant van Nederland, die en die heeft nu ook al een coachbord op de gevel getimmerd enzovoorts – houdt ook mijn brein regelmatig bezig. Het maakt dat het nog steeds nodig is om het vak goed te positioneren en profileren.
En juist daarom is het zo fijn om op zo’n dag meegenomen te worden in de meest actuele inzichten vanuit de wetenschap.
Het programma zit inhoudelijk goed in elkaar, voor ieder wat wils.
Voor mij zijn meerdere lezingen interessant, maar het meest gegrepen word ik door keynote Carolien Hamming, founder van het CSR Expertisecentrum Stress en Veerkracht. Na een wat rommelige en aarzelende start, omdat de techniek haar in de steek laat – waaronder zij zelf volledig rustig blijft en met de nodige zelfspot gewoon begint ‘dit is gewoon jammer – grijpt ze mijn volle aandacht met haar verhaal.
Stress, burnout en mentale veerkracht. Het zijn onderwerpen die zich in mijn werk, maar ook in mijn directe omgeving steeds meer manifesteren. Soms met zoveel impact, met hele nare en verdrietige gebeurtenissen tot gevolg. Waar zijn we mee bezig?
Steeds meer mensen ervaren stressklachten. Maar wanneer wordt het een burn-out?
Wie een burn-out heeft, oogt vaak niet ziek. Maar je kunt maanden, soms zelfs jaren niet normaal functioneren, omdat chronische overbelasting ertoe heeft geleid dat je stresssysteem totaal ontregeld is geraakt.
De discussie over de vraag of een burn-out een fysieke of mentale aandoening is – of een combinatie van beide – is nog steeds niet eenduidig te beantwoorden. In Nederland wordt het gezien als een psychisch probleem. Maar internationaal zijn er weer andere zienswijzen.
Er zijn veel mensen die gebukt gaan onder een ongezonde vorm van stress. Als ik luister naar de signalen en voortekenen van een burn-out, besef ik dat ik ook zelf altijd alert moet blijven. Mijn eigen burn-out in 2008 – of het dat in de formele definitie was of niet, het was in ieder geval onderdeel van het rouwproces vlak na het overlijden van mijn vader – heeft me veel, maar soms ook nog onvoldoende geleerd om altijd het goede te doen voor mijn energiehuishouding.
Wat het niet makkelijker maakt is dat mensen in basis zeer adaptief en veerkrachtig zijn, waardoor we in staat zijn om gedurende langere tijd buitengewone prestaties te leveren. En dat voelt juist vaak lekker! Essentieel is dat je voldoende rustmomenten inbouwt om weer te herstellen. En juist daar gaat het vaak mis. Omdat even lekker sporten dan bijvoorbeeld ook weer is gericht op het leveren van prestaties. Op die manier komt je lijf nooit tot rust.
Over de verminderde werking van de Hippocampus, die letterlijk krimpt bij burn-out zegt Caroline: ‘het is als diabetes in je hersenen’. Ik moet erom lachen. Het is op het eerste gezicht een gekke vergelijking, maar als je er wat langer over nadenkt heel spot on gezegd!
Het laat me niet los. Veel stof tot nadenken. Ik heb vanochtend het boek ‘Burn-out reset’ dat zij heeft geschreven samen met Rebecca Vandenabeele direct gekocht. Omdat ik er veel meer over wil weten.
Om zelf te blijven leren, maar ook om er de goede dingen mee te doen in mijn werk.
Veel dank voor deze mooie inspiratie!