Eind december komt de vraag of ik samen met een zeer ervaren interne collega de functie van directie/schoolleider gedurende korte periode wil opvangen om een periode van ziekte te overbruggen. De nieuwe schoolleider is reeds benoemd – en wat voor één!-, maar start pas in februari.
De school gaat me aan het hart. Mijn agenda is al goed gevuld, maar ik besluit met liefde ruimte te maken. Omdat ik hen na twee jaar betrokkenheid vanuit een andere (veranderkundige) rol – niet in de steek wil laten nu de nood aan de man is.
Want deze school is een heel bijzondere school. Een school-in-een-school, waar regulier én speciaal onderwijs samen onder één dak werken aan inclusief onderwijs. Het is een plek geworden waar ik me thuis voel. Waar ik met heel veel plezier heb gewerkt en heb kunnen bijdragen aan een maatschappelijke opgave die ik enorm belangrijk vind.
De brandstof om het te doen vind ik in de leerlingen. Zoals ik altijd als ik voor jongeren mag werken een extra motivatie voel om het goede te doen. Het zijn leerlingen met een verhaal. Leerlingen met zij- of tegenwind die het hen moeilijker maakt om tot leren te komen. Waar zorg soms voorrang heeft. Leerlingen voor wie we het beste onderwijs willen bieden in een passende leeromgeving. Wat is haalbaar? Wat is nodig?
Het is de start van een voor mij zeer intensieve periode. Ik combineer deze rol met andere opdrachten, ben er maar twee dagen per week. Ik ben begonnen aan een opleiding. Ik ken het team en de interne organisatie vanuit mijn andere rol goed, maar dat is echt iets anders dan operationele processen in een school aansturen. Ik kan niet in de systemen. Moet veel informatie opvragen of uitzoeken. Voel me afhankelijk van de kennis van anderen. En dát … vind ik echt heel frustrerend!
De dagelijkse operatie is hectisch. De griepgolf heeft ons stevig in de greep, waardoor het iedere dag weer een puzzel is om het rooster rond te krijgen. Lastige onderwerpen komen voorbij. Incidenten die zich voordoen. Ik voel de spanning en chaos op die momenten ook in mezelf. Met elkaar vinden we een modus waarin we positief en met een blik op de toekomst vooruit proberen te kijken. Hoe fijn en knap is het dat het team dat iedere dag linksom of rechtsom weer fixt!
En zo vliegen de weken voorbij. Van het team ondersteunen op de vloer, gesprekken met leerlingen en ouders, Commissie van Begeleiding, OPP’s, Inspectiekader, HB-5 overleg, doelgroepmodel, formatie-overzichten, beoordelen CV’s, selectiegesprekken, doorlopende leerlijnen, kwaliteitsprocedures en organiseren van een Open Dag. On top, sta ik zelfs even voor de klas. Het is verre van saai!
Maar wat is het een mooie reis! Een bumpy road waar ik heb moeten vertrouwen op mijn innerlijke kompas. Samen verantwoordelijkheid nemen, schouders eronder, vol aan de bak, meewerken en mee doen. De tijd vliegt voorbij!
Vandaag, zo vlak voor de carnavalsvakantie, laat ik deze rol weer los. In de maand maart zal ik nog een aantal zaken afronden, maar de nieuwe directie/schoolleider is begonnen, het voelt alsof het nooit anders is geweest. Ik kan het met een gerust hart loslaten. Er komt een einde aan de wisselingen. Er wordt gebouwd aan de toekomst, waarin stabiliteit en rust belangrijke pijlers zijn. Er is vertrouwen en verbinding. En dat … komt ten goede aan alle leerlingen:-)
Als ik thuis kom, wordt er een prachtige bos bloemen afgeleverd als dank voor mijn inzet. Wow, wat is die mooi! En wat een lief gebaar.
Ik ga daar enorm van genieten en even lekker op adem komen:-)