Het is een fijne maand met veel ruimte voor reflectie, tijd voor mijn dierbaren, leuke dingen doen en genieten van het voorjaar.
Werk staat vooral in het teken van teamsessies en coachen op persoonlijke effectiviteit in het licht van de onderlinge verhoudingen in teams.
Leiden van een heidag voor een redelijke jonge organisatie, groeiend in haar professionaliteit. Hoe verbind je vanuit strategie op het samen en navigeer je naar een nieuwe fase? Begeleiden van teams in de Zorg, die onbewust gefragmenteerd zijn geraakt; waar oude patronen (nog) in de weg zitten om te groeien naar een nieuw evenwicht. Coachen van teams in een ambitieuze gemeente, waar de (politieke) context het werken soms ingewikkeld maakt en mensen elkaar in de haren vliegen. Afronden van een intensieve coach opdracht bij een overheidsdienst waar ik ruim een jaar in een complexe omgeving steeds alert moest zijn – ook op mijn eigen rol en professionaliteit – om de veiligheid te bewaken.
Ik realiseer me dat het goed is om er even geen grote veranderkundige klus ‘bij’ te doen. Iets met efficiënt en nog efficiënter worden en vooral even niet teveel voelen.
Het is heerlijk om ruimte te voelen. Ruimte om te mogen denken. Ruimte om stil te staan. Ruimte om te voelen waar de energie stroomt. Én waar het schuurt.
Het is heerlijk om de ruimte te voelen om nieuwe dingen te proberen. Kleine experimentjes te doen. Wie weet wat het oplevert. En te ervaren dat het gewoon lukt als je het gaat doen:-)
Mijn opleiding Executive Teamcoaching aan de VU komt wat dat betreft precies op het goede moment. Het geeft me enorm veel inspiratie!
In het derde blok is Martijn Vroemen te gast. Het is waanzinnig interessant om te zien hoe hij met ons als groep werkt vanuit het sociaal-psychologische perspectief. Leren door in het moment te ervaren. Het begrip binnenstroom – hoe logisch en op de achtergrond altijd al onderdeel, maar nu met naam – te verkennen naast de bovenstroom en onderstroom. Mooi!
Op de tweede dag werken we met Maaike van der Heiden vanuit het systemische perspectief. Hoewel systemisch werken niet nieuw voor me is, vallen er voor mij allerlei zaken op zijn plek. Het is alsof Maaike me een soort duwtje geeft, het duwtje dat ik nodig heb om iets te doorbreken. Ik ga denken – en voelen – wat ik hier nog meer mee wil, want het maakt me blij en geeft letterlijk lucht.
De gesprekken die we voeren buiten in het zonnetje als leergroep zijn minstens zo waardevol. Ik ga van allemaal gewoon een beetje houden:-)
De zin die me het meest heeft geraakt -en voorziet in een soort innerlijke rust – is haal naar boven wat moet, laat rusten wat kan. Wijze woorden van Martijn Vroemen die steeds meer betekenis voor me krijgen.
Dat wat zich aandient en borrelt moet ruimte krijgen. Wat het ook is. Een verlangen. Iets dat moet worden opgelost. Maar niet alles hoeft geanalyseerd of uitgekauwd. Laat ook rusten wat kan.
Ik voel dat het klopt.
En zo vervolg ik mijn reis met een dikke glimlach op mijn gezicht, benieuwd naar al het moois dat nog gaat komen!