We zitten zo ongeveer de hele maand juli in ons familiehuis op de Wadden, een plek waar vele mooie herinneringen liggen. Met Leon’s familie, met onze meisjes vanaf dat ze nog heel klein waren, met onze dierbare vrienden die zo vaak meegingen en hier inmiddels ook een huis hebben. En met alle gezellige ‘aanwaaiers’ die van wal overkwamen om ons een paar dagen te vergezellen.
Vele mooie filmpjes en foto’s zijn hier gemaakt. De vriendjes van onze dochters die natuurlijk ook komen herkennen de plek bij eerste aankomst meteen. ‘Hé, daar zat je toch met je regenlaarsjes en blote billen in een emmer?’. Topmannen zijn het!
Een maand leven op een eiland is ontzettend fijn. Het begint bij de dynamiek van de boot. Traditiegetrouw met een kopje soep, biertje en gehaktbal met kruidnagelen. Diezelfde boot en de haven staan symbool voor een heerlijk nostalgisch gevoel. We staan er deze maand meerdere malen om geliefden op te halen of weer weg te brengen. Ontroerende momenten vind ik het. Zwaaien tot op het uiterste puntje van de pier, zien jullie ons nog staan?
Heerlijk! Het wordt een vakantie zonder wekker. Veel zon op mijn toet, wilde windkapsels, lange wandelingen op het strand, prachtige fietstochten op de schelpenpaadjes door de duinen, het groene strand en op het Wad met enkel het geruis van de zee op de achtergrond en de vogels die ons vergezellen. En wat is het helmgras dit jaar mooi!
In al die jaren hebben we veel gezellige, fijne mensen leren kennen hier. Eilanders en niet-eilanders. Dat levert spontane ontmoetingen op op terrasjes en restaurantjes waar we graag komen. Hé, wat gezellig, zijn jullie er weer?
Een plek waar we weer eens bingo spelen, Hitster, vrijwel iedere dag BBQ-en en kampvuurtjes maken. Kletsen, bijpraten, genieten.
Werk is ver weg en ik vergeet welke dag het is. Dat me dat lukt is een zegen! Soms moet er even een mailtje tussendoor, zo gaat dat als je ondernemer bent. Met volle aandacht even schakelen, ‘aan’, focus, actiepunten wegwerken, en de laptop weer dicht, in de uit-stand.
We boffen enorm met zo’n fijne plek! Dat zeggen we vaak tegen elkaar. Leon’s vader kan helaas niet meer mee, maar hij voelt heel dichtbij hier in dit échte ‘Margahuis’, een liefdevolle verwijzing naar mijn fantastische schoonmoeder die helaas veel te jong is overleden.
Dit huis was echt haar ding. En het bijzondere is dat haar identieke tweelingzus hier heel dichtbij ons woont. Als ik haar weer zie biggelen de tranen over mijn wangen. Ze beweegt, praat en doet exact hetzelfde. Alsof de tijd heeft stilgestaan.
En zo navigeren we in verschillende samenstellingen door de weken heen. Met kinderen, zonder kinderen, samen, met mijn moeder en hond Cato, met vrienden, met onze schoonzonen en later met clubgenootje Emma.
Op één van de laatste avonden pink ik een traantje weg. Dankbaar. Dat is het goede woord. Gedag zeggen. Afscheid nemen. Ik wil dit zo graag nog even vasthouden.
Maar het is ook weer mooi geweest.
Vanaf maandag ga ik weer aan het werk, van ons eilandleven naar ons thuisleven, vol nieuwe energie en zoveel liefdevolle herinneringen die ik zal koesteren.