
In alle vroegte rijd ik naar Ouder-Amstel. Het is een prachtige dag, er is rijp, er is een zonnetje, het is Winterwonderland, na alle mist van de afgelopen weken is dat gewoon een cadeautje!
Ik ben op weg naar the Waverly House, een heerlijke plek waar ik de komende twee dagen zal vertoeven in het kader van mijn opleiding Executive Teamcoaching aan de VU.
Ik kijk er al maanden naar uit, zoveel zin in, maar nu het zo ver is, moet ik écht nog even landen. Ik ben niet topfit en het voelt alsof ik niet zomaar twee dagen uit werk kan stappen.
Ik zal ruimte moeten maken om te genieten van deze twee dagen. Om mijn aandacht te richten op het hier en nu. Om te doen wat ik ook zo belangrijk vind: nieuwe kennis absorberen, nieuwe ervaringen opdoen, uitwisselen met vakgenoten, van en met elkaar leren.
De plek is zo mooi! Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Dat helpt om fysiek afstand te nemen van alles wat er op de achtergrond ook is. De boel de boel laten.
Hoe zal het zijn? Wie zal ik gaan ontmoeten? Is het een leuke groep? Voel ik me er thuis?
In voorbereiding op deze tweedaagse ben ik bezig geweest met reflectievragen als:
- Welke groepen ben je zelf zoal in je leven tegengekomen? Wat waren hoogte- en dieptepunten?
- Welke rol neem jij in in een groep en wat zegt dit over jou?
- Met wat voor soort groepen werk jij? Aan wat voor soort vraagstukken? Welke rol heb je dan als teamcoach?
- Wat vind je zo aantrekkelijk aan het vak van teamcoach en welke gebeurtenissen in jouw leven hebben geleid tot deze belangstelling?
Het blijkt een startpunt van een denkproces in mijn hoofd.
De dagen worden geleid door Mieke Reiring. Wat maakt leiderschapsteams anders dan gewone teams? Welke rol heb je als executive teamcoach? Wat voor soort vraagstukken zie je in de praktijk? Vanuit welke perspectieven kun je naar dit soort vraagstukken kijken?
In de middag is Arend Ardon te gast om ons mee te nemen in het perspectief van teampatronen. Ik heb twee keer eerder lezingen van hem bijgewoond, dat was waanzinnig inspirerend. En zo is het nu ook weer!
De kracht van patronen in teams. Ze vertellen zoveel. Hoe herken je ze? Hoe maak je ze bespreekbaar op een manier terwijl je wegblijft bij het oordeel? Hoe doorbreek je ze? En de mooie vraag om ook jezelf op de foto te zetten: wat doe ik dat jullie je zo gedragen?
Op de tweede dag gaan we zelf aan de slag. Ik kies ervoor om ruimte in te nemen. Niets voor mij! In basis ben ik niet bescheiden – dat zullen anderen ongetwijfeld herkennen:-) – maar in groepen ben ik dat wel. De ander mag altijd eerst. Nu kies ik ervoor om zelf het rollenspel te doen. En een case die me al weken puzzelt in te brengen bij de supervisie onder begeleiding van Yvonne Burger.
Als ik eerlijk ben, voelt dat best kwetsbaar. Alsof je bloot onder een vergrootglas ligt. Maar het voelt ook fijn. Als rijkdom. Omdat iedereen anders kijkt en de collectieve intelligentie van de groep je verder helpt. De vragen die mijn supervisiegenoten stellen helpen mij om de complexiteit van mijn vraagstuk af te pellen. Om de situatie, maar bovenal mijn eigen rol, aanpak en zienswijze te verhelderen. Om uiteindelijk mijn eigen ambitie te formuleren voor de komende tijd. En ook mijn eigen patronen te doorbreken.
Het helpt me. Geïnspireerd rijd ik einde van de dag terug naar huis. Food for thought! Ik weet dat de plicht weer roept, maar mijn ambitie geeft me richting in wat ik wil vasthouden én waar ik afstand van wil doen. Om ook met mijn eigen patronen aan de slag te gaan. Gedrag consistent met de beweging die ik wil maken.
Nu, twee weken later, ervaar ik hoe fijn het is om dichtbij mijn ambitie te blijven. Met kleine stapjes gewoon gaan doen. Ik kijk nu al uit naar de volgende bijeenkomst, waar we weer vanuit een heel ander perspectief aan de slag gaan!
Een reis die nooit zal stoppen gevoed door het verlangen mezelf te blijven ontwikkelen in ons prachtige, bijzondere vak.
Veel dank voor de mooie inspiratie!