Na een heerlijk ontspannen zomervakantie ben ik alweer drie weken aan het werk. Wat was het heerlijk om even niets te hoeven, helemaal los van alles, mijn hart vol liefde en mijn hoofd kalm en rustig. En dát… is toch écht wel bijzonder.
Ik vind het niet moeilijk om intens te genieten, in het moment zijn, dat is het niet, maar in de nacht blijft mijn hoofd eigenlijk altijd doordenken. Mijn lief is eraan gewend geraakt dat ik lig te woelen, draaiend in bed, soms met telefoon in de hand, ja, dat irritante verlichte beeldscherm. Even een Eureka-moment vastleggen, to do lijst bijwerken, niet vergeten, dat ene ding, dat ene telefoontje, die sessie die me puzzelt, hoe pak ik het aan …. En zo pruttel ik lekker de hele nacht door.
Dit jaar was het anders. Mijn rijkste ‘bezit’, onze meisjes, waren bijna twee weken mee. In hun bijzonder drukke levens een unicum én heel fijn dat ze nog met ons als oudjes mee willen:-)
Het was gezellig en knus. Tijd voor elkaar. Kijken. Luisteren. Hoe gaat het écht? Lol maken. Slappe lach. Spelletjes doen. Heel hard meezingen op gezellige liedjes. Handstandjes tegen de muur. Dansen. Luisteren naar mooie gevoelige liedjes die ontroeren. Net waar we zin in hadden, terwijl we met onze fantastische coole open Jeep tochten maakten over het eiland. Alles wat me dierbaar is, kwam daar samen; ik voelde me volmaakt gelukkig.
Eenmaal thuis zette ik mijn opdrachten op een rij, omdat ik in mijn vakantie werd gepolst voor een nieuwe klus. Een grote veranderkundige klus voor 32 -36 uur mét M&O lijnverantwoordelijkheid. Hoe heb ik kunnen denken dat dát zou kunnen passen? Zo ver was ik dus afgedreven van werk en mijn agenda toen ik er aan het zwembad overstemd door het hoge, schrille geluid van tjirpende krekels over werd gebeld:-)
Gelukkig op tijd de zaken in beeld. Nee, er kan even niets meer bij. En ja, het wordt druk. Het zal soms passen en meten zijn. Maar de dankbaarheid overheerst. Ik heb fantastisch werk! Het blijft heel bijzonder om in zoveel verschillende keukens te mogen meekijken. Om zo dichtbij mensen te mogen komen. Om bij te dragen aan een oplossing. Als je werk je passie is, voelt het immers niet als werk.
Mijn eerste dag rijd ik naar Zuid-Holland. Zingend in de auto. Ik start met een serie individuele gesprekken in een organisatie waar het niet lekker loopt. Ik ben er al wat langer mee bezig. Niet eenvoudig. Wat zal ik vandaag weer aantreffen?
Het wordt een enerverende dag. Geen gesprek is gelijk. Ik zit vast in het gebouw, omdat ik als bezoeker niet door alle deuren kan, maar wel steeds moet wisselen van gespreksruimte. Ik loop uit. Geen tijd voor pauze. En de gesprekken zelf? Er zijn harde woorden. Er zijn tranen. Er is frustratie. Er is pijn. Maar er is ook geen grens. Hoe heeft dit zo uit de hand kunnen lopen?
Na één van de gesprekken – constructief, maar ook hard werken – evalueer ik met mijn gesprekspartner hoe hij terugkijkt. Het is even stil. Dan zegt hij ‘een gesprek met jou is als een cadeautje in prikkeldraad’. Ûhh?
Ik moet er even over nadenken, maar begrijp hem eigenlijk meteen. Ik vind het ‘spot on’ gezegd, het zou zelfs gek zijn als het anders zou voelen. Want hoezeer ík ook van mijn werk houd, onderzoekend en nieuwsgierig naar wat er speelt, hoeft dat voor de ander niet zo te voelen. Want het gaat over ‘gedoe’. Er wordt gesproken over zaken die we het liefst onbesproken laten. Waar we boos over zijn. Waar we voor willen weglopen. Waar we buikpijn van hebben. Of slapeloze nachten. Er is geen recept of wiskundige formule voor. Het is mensenwerk.
Ik besef dat heel goed. Haaien naar de oppervlakte halen, zodat ze weer als vissen kunnen zwemmen is eng, maakt onzeker. Te weten dat het eerst ongemakkelijk zal zijn voelt ongewis. Te weten dat er ook consequenties kunnen zijn is confronterend. Voor jou of voor de ander.
Ik begrijp dat heel erg goed. Maar geloof dat het bespreekbaar maken en oplossen van problemen in de groepsdynamica altijd tot een beter resultaat zal leiden. Hoe dan ook. Op de korte termijn, maar zeker ook op de langere termijn.
En dus breng ik cadeautjes in prikkeldraad. Moeilijk, pijnlijk en meestal achteraf ook fijn. Omdat het oplucht. Omdat er ruimte komt. En blijf ik me sterk maken voor vrijmoedige teams.